ำให้สุขภาพของแพรนวลทรุดโทรมลงช้าๆ และยิ่งใกล้ต้นเดือนมากเท

อตื่นขึ้นมาและอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง เมื่อธุระเรียบร้อยจึงดื่มเกลือแร่ไปหนึ่งแก้วแล้วล้มตัวลงนอน

นนานมากกว่าแพรนวลจะได้ยิน เธอก

ต้นสา

่ะ ขอโทษค่ะพอดีไม่

าหมอรึยัง (เขาถามด้วยความกังวลเพราะตั้ง

่ะ ขอบคุณนะคะว่

อวินสตันเป็นเจ้าของร้า

พรกำลังจะออกไ

ณมีเงินมาไถ

ีค่ะ แพรจะไป

ข้อเสนอที่ดีก

ข้อเสน

บผมที่โรงแรม

: เอ่อ

บไม่ได้จะพาขึ้นห้อง รับรอง

หลังจากไปร้านทองแ

ของคุณอยู่กับผมมารับคืนไ

ายส

่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย ผู้ชายหน้าโหดคนนั้นจะยื่นข้

ดือนนี่นา” แพรนวลรำพึงกับตัวเอง เธอหยิบมื

้งสี่ภาษาได้อย่างคล่องแคล่ว ธุรกิจหลักของครอบครัวคือร้านขายทอง ร้านแรกตั้งอยู่แถวฝั่งท่าน้ำนนทบุรีซึ่งบิดามารดายังคงอาศัยอยู่ที่นั่น ธุรกิจต่อมาที่วินสตันลงมือทำก็คือโรงแรมโกลเด้น สยา

นเดียวกับที่ร้า

านทำไมไม่เอะใจแล้วเขาจะว่าอะไรไหม

กลับไปอ่านซ้ำอีกทีก็อยากจะเป็นลม และ

กรอบ เบอร์ตองหน้าตองหลังขนาดนี้ต้องจ่ายกี่ล้านกันนะ แพรนวลชั่งใจอยู่นานก็ไม่กล้าโ

พรนวลให้กำลังใจตัวเองแล้วลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เธอไปนั่งหน้าโต๊ะกระจก มือเล็กๆ กำลังจะหยิบหลอดครีมรองพ

่นชมและจินตนาการไม่ออกเลยว่า ถ้าได้เป็นเจ้าของตึกสูงระฟ้าแบบนี้จะรู้สึกวิเศษขนาดไ

พบคุณวินสตันค่ะ” แพรน

ั้นสิบห้า” แอ้มทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ความสามารถพิเ

พรนวลตอบด้วยเสียงอ่อยๆ ความสามารถด

ไว้แล้วค่ะเดี๋ยวดิฉันโทรไป

ำลังจะลงมาคุณแพรเชิญนั

นะคะ เอ่อ ค

ุณแพร ยินดีที่

้ารอคิวอยู่ด้านหลัง เธอมองรอบๆ เพื่อฆ่าเวลาแล้วก็ไม่เจอจุดใดให้ตำหนิแม

ร” วินสตันทักทายด

้นทันที เธอแอบมองป้ายชื่อขอ

่อที่ติดอยู่บนหน้าอกของวินสตัน แพรนวลอยากเข

นนี้เขาดูหล่อทะลุสูทมากเพราะหนวดเคราไม่รกและเกลี้ยงจนเกินไป มันขึ้นมานิดๆ อยู่ในระดับ

ียกหญิงสาวที่เอาแต่ก้มห

“

สร้อยข้อม

จะมาจ่ายดอกเบี้ยไว้ก่อน” แพร

รับ” วินสต

ำไม

้งแต่เด็ก คุณแพรไม่มี

อของเธอมันเกี่ยวอะไรกับวัยเด็ก การมาพบกันคร

ท่าน้ำนนมาตั้งแ

ช่ค

ะไปรับไอติมจากร้า

ำได

ป็นคนตักไอติมแจกเด็ก

ม่ได้ค่ะ

ยสินะ เจอกันตอนไหนคุณก็จำไม่ไ

ำเกี่ยวกับใบหน้า

รได้นอกจากผม” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาค

มันเกี่ยวก

้และก็รู้สึกไม่ดีถ้าจะต้องยึดทองที่คุณเอ

อมดอก” เธอยังคงมองสร้อยข้อมือแต่ไม่ได้หยิบมันขึ้นม

ดแบบนั้นเหมือนกัน เราไม่สามารถ

แพรนวลทวนค

่นมือมาสิครั

ครับ” วินสตันเอ่ยเมื่อสร้อยข้อมือทองคำไปอยู่กั

คะ” แพรนวลอ้าปากหวอเพรา

นี้คุณเป็นเจ้าของมันเหมือนเดิมทุก

ิงเห

ริง

่องข้อเสนอ

ค่

จ้างคุ

ค่มัธยมปลายเองค่ะฉันดรอปเร

ลาเดือนกว่าประวัติทุกอย่างของแพรนวลก็โดนสืบตั้งต้นจนจบ วินส

ายคุณเดื

อีกครั้งที่แ

จ่ายสามเดือนล่วงหน้า

้องทำอ

ับผม” วิ

กับผม ย

ด้วยกัน ทานข้า

นั้นเ

องต่อสอง อาจจะมีกอดและหอมเวลาที่ออกหน

ได้ยังไงคะว่าจะไ

ะสานมือไว้ใต้คาง นัยน์ตาสีดำส

บคุณต้องมาจ้างผู้หญิงแบบ

บดารานักแสดง มันทำให้ผ

้อเสนอ คุณจะได้กลับไ

้อเสนอนี้ต่างหา

นั้นคุณจะได้กลับไปเรียนแล

ะคุณทำอะไรไม่ได้” แพรนวลเอ่ยขอด้วยเสียงแผ่วต่ำ

หว่ใดๆ สัญญาระบุว่าเธอต้องมาพบเขาตามที่เรียกทุกครั้งแต่ไม่รวมเวลาที่เธอเรียนหรือไม่สบาย การนัดพบจะเป็นภายในโรงของเขาเสียส่วนมากเพื่อความสะดวก

ดือนใช

อบสุดท้ายแล้วจรดปากกาเซ็นสัญญาที่จ