ดคือสิบเอ็ดโมงตรงเธอนอนมองผนังห้องที่ค่อยๆ เปลี่ยนสีไปเรื่อยๆ ตามแสงของพระอาทิตย์ที่สา

ินไปที่หน้าต่างแล้วแหงนมองท้องฟ้า เธอชอบช่วงเวลาเช้าตรู่แบบนี้ที่สุด

แต่ถ้าใส่เสื้อสูทมันจะดูแก่แดดไปรึเปล่า เธอยังคงก้ำกึ่งอยู่ระหว่างวัยรุ่นกับวัยผู้ใหญ่แต่จ

ะโปรงสีน้ำตาลอ่อน ที่จริงมันก็ไม่ได้ให้เลือกเยอะ

ทำงานหรออ้อย

หนูจะไปสอบสัมภาษณ์

โชคดีมี

ลาในการเดินประมาณห้านาทีแต่แดดตอนเก้าโมงทำ

้ต้นไม้แล้วก็เหลือบไปเห็นโปสเตอ

น้ำหวานยี่ห้อนึงที่ออกรสชาติ

น ตั้งแต่วันที่รู้ว่าจะได้เงินเดือนสี่หมื่นเธอก็คิดจินตนาการไปมากมายว่าจะเอาเงินไปทำอะ

นแต่ไม่เคยมีปัญญาซื้อกิน เธอจำเค้กชิ้นนึงได้ติดตามันราคาหนึ่งร้อยเ

ค่วันละไม่ถึงร้อยบาทและวันนี้เธอก็ควักเงินซื้อน้ำหวานไปยี่สิบ

ยหลับตาพริ้มกับรสน้ำห

ถึงแล้วให้โทรมาบอกเพราะหมู่บ้านไม่ให้คนภายนอกเข้า จ

ีค่ะคุณ

” เจนีซเปิดประ

่งรถหรูหราแบบนี้เธอพยายามที่สุดที่จะไม่มองไปรอบๆ เพราะมันดูจะเป็นการเสียมารยาทแต่มันก

ช้าๆ เธอรอดูว่าใครกันนะที่ใจดีมาเปิดประตูให้แต่กลับไม่เ

ิดประตูให้เร

โนมัติจ้ะ” เจนีซ

าวก็ทึ่งหนักมากขึ้นไปอีกเมื่อลงมาจากรถแ

าร์ดยืนรอต้อนรับสองส

ลโอนาร์ด” อ้อยย

อมาทำงานที่นี่คือห้ามเรียก

่วนสามีก็เรียกว่าเ

งการของเขาเลยแต่จะให้เธอเรียกชื่อผู

ุงกับคุณป้าแทนได้ไหมคะม

เจนีซตอบด้

งลงที่โซฟา น้ำเย็น

บคุณ

ูแลคิวงานตารางนัดของลูก้า เงินเดือนเริ่มที่สี่หมื่น วันลาวันพักร้อน

อ้อยต

ะ” เจนีซรอเวลานี้มาเป็นสัปดาห์แล้ว ภรรยาข

ดคนที่ยืนเงียบกริบไม่พูดอะไรเลย เธอใจหายวาบและคิดว่าสไตล์ของเธอต้องเป็นแบบที่หน

ยยังคงไม่กล้าเดินเข้าไปในห้อง

ู หนูคิดว่าม

นอกบ้านหรอคะ หน

หนูไม่ช

ุณนะคะ” อ้อยโผเข้าไปซบเจนีซแล้วเธอก็ประหลาดใจที่

ไหม” เลโอนาร์ดผายมือไปที่

ไปทั้งโต๊ะคืองานประกอบชิ้นเดียวกันเนื้อไม้เนียนเรียบไม่มีเสี้ยนแม้สักนิด ในห้องมีกลิ่นหอมอ่อ

าวเสร็จแล้วไปเก็บของที่บ้านหนู

้ค่ะไม่อยากรบก

ว่าอะไรนะ”

รบกวนคุณลุงก

รายินดีและเต็มใ

ต่ก็ไม่เคยได้กินกับข้าวมื้อละห้าหกอย่างแบบนี้ อาหารที่ร้านก็

็กสาวคนนี้เหลือเกินเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงถูก

ย่างเลยค่ะค

เลโอนาร์ดบอกแล้วต