ลที่ต้องเดินทางแต่เช้าขนาดนี้ก็เพียงเพราะว่าฉันกำลังไปทำงานตามที่รับปากเรย์วี่เอาไว้ วันนี้

็นคนรักของเธอแล้ว ส่วนงานพาร์ทไทม์ที่เคยทำก่อนหน้านี้ฉันก็ได้ทำการลาออกเรียบร้อย ไม่ไ

Tru…

นที่จริงเรย์วี่อาสาจะไปรับฉันถึงที่บ้านเลยด้วยซ้ำ ทว่าเป็นฉันเองที่ปฏิเสธน้ำใจนั้น เนื่องจากไม่อยา

ก็ชอบจ้องตาเป็นมันและหยาบโลน ฉันจึงไม่อยากให้เพื่อน

ทันทีที่ปาดนิ้วรับสาย จึง

ร็วๆ หน่อยค่ะ”) ท้ายประโยคนั้นเรย์วี่เอ่ยพู

นั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวเพียงไม่นาน คนที่รอคอยอยู่ก็เดินทางมาถึง รถยนต์คันหรูจอดเทียบ

ับปลดล็อกประตู และเปิดให้ฉันก้าวขึ้

ี่เหมาะสม เมืองกรุงก็เป็นแบบนี้แหละ ขับเร็วมากไม่ได้หรอกรถราเย

ไปตามความจริง “แล้วไป

ยสอนเอง ไม่ต้องกังวล เดี๋ยว

หนัก ไม่เคยต้องมาดูแลคนที่เกิดอุบัติเหตุจึงไม่รู้ว่าต้องปฏิบัติตัวยังไง หนำซ้ำคุณซานยังป

ยาบาลคอยช่วยอยู่ดูแล ฉันจะไ

ณซานเป็นย

ติดอยู่แค่อย่างเดียว…” เรย์วี่ชะงักไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ย “ความทรงจำของ

จไม่ได้หรอก หากคนที่รักจำตัวเองไม่ได้ แล้วการที่ต้องสร้

ว่ำฉันยังไม่เคยเ

อให้คุณซานจะจำอะไรไม่ได้ อย่างน้อยก็มาอยู่ใกล้ๆ คอยเป็นกำลังใจให้เขาหน่อยก็ดี แม้จะเจ็บปว

วมกัน แล้วถ้าคนรักของคุณซานหายหน้าไปแบบนี้ ความทรงจำ

นี้อาเสือเลยตามสืบอยู่” ‘อาเสือ’ ที่เรย์วี่กล่าว

้างเยอะ เรย์วี่เคยเอ่ยชื่อให้ได้ยินอ

์วี่จะชวนพูดคุยเรื่องอื่น กระทั่งรถยนต์เคลื่อนถึงจุดหม

ไม้ประดับรายล้อมอยู่เต็มไปหมด เหมือนจะเป็นคนที่ชื่นชอบธรรมชาติ แต่กลับไม่นำดอก