ไร ไปทำงานกันเถอะ เ

ทิ้งราวกับเด็กๆ พูดติดตลกถึงผู้จัดการจอมเฮี้ยบที่เนี้ยบเกิ

นี้มันร้องไห้ชัดๆ เลย” ณัชญ์ไม่เชื่อในคำพูดที่

ัชญ์ คงไปเห็นภาพเดิม

องไห้หนักขึ้น คนที่ได้ยินคำตอบถึงกับอ

การให้อภัยมันเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดนะผึ้ง พ้นทุกข์ พ้นโศก ณ

ที่วชิราภรณ์มีความสุข หลุดพ้นจากวังวนความแค

์ก็รู้ดีนี่ว่า ผึ้งไม่มีวันทำได้อย่างที่ณัชญ์พูด

ให้เพื่อนสนิทอีกสองคนได้แต่มองหน้ากัน และถอนหายใจออกมาดังๆ

านบริษัท ตรงดิ่งไปยังห้องฝ่ายการตลาดที่อยู่อีกชั้นหนึ่ง

นข้าวที่ไหนดีล่ะ” ช

์ไปกินกับจีสองคนก็แล้วกันนะ”

ณัชญ์ค่อนข้างเข้ม จนวชิ

่ต้องมาทำน้ำเสียงแบบนี้ผึ้งไม่ชอบ” สีหน้าของคนที่พูดฉายชัดถึงคว

็นห่วงผึ้งเท่านั้นเอง

้ ผึ้งไปก่อนนะ

งานให้เป็นระเบียบ ก่อนจะเดินห่างณัชญ์ที่ยืนทำส

า” ณัชญ์ถามรุ่งรุจีทันทีที่เพื่

ถามสวน เบนสายตาไปยังเก้าอี้ทำงานของเพื่อนสาวที่ไร้

นข้าวเที่ยงด้วยไงล่ะ” คู่สนทนากับณ

ก็สิ้นเรื่อง จะได้หายสงสัยไม่ต้องมานั่งปวดหัวด้วย ฉันว่านะผึ้งต้อ

เหมือนกันว่าเ

ร่างของวชิราภรณ์ที่เดินออกไปก่อนหน้า และสวรรค์ก็เข้าข้า

นข้าวเที่ยงด้วยกันเ

ันนี้ผึ้ง

เหรอ” เพื่

่ะ” วชิราภรณ์

อคนนี้ จีรู้

ึ้งเพิ่งเจอคุณเอ

อได้ยินคำพูดของวชิราภรณ์ เจอกันเมื่อเช้านี้ตกเที่ยงนัดทานอ

ม่ของเขม” รุ่งรุจีคาดคั้นถามต่อ วชิราภร

กแต่เป็นเด

นพนักงานคนอื่นๆ จึงเดินเข้าไปในลิฟต์ ข้อสงสัยของรุ่งรุจีกับณัชญ์จึงยังไม่ก

ิฟต์ ชายคนนั้นถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่อยู่ในมือ กัมปนาทยิ้มตอบรับสาวสวยท

ำหรับคนส

ลำบากเลยแค่เลี้ยงข้าวเที่ย

โทรเข้ามาว่า ต้องการเลี้ยงข้าวกลางวัน เธออิดออดพอเป็นพิธีก่อนจะตอบรับคำเชิญใน