กมือขึ้นห้ามฉันพูดไว้ซะก่อน ฉันจึงต้อง

ขึ้น

หนึ่งทั้งหมด ทุกคนก็รีบลุกขึ้นยืนต

ดินเข้าไปเรื่อยๆจนปีหนึ่งด้านหลังสุดต้องค่อยๆถอยหลังไปตา

นหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ พี่ปอนกำลังบอกให้ฉันอย่าร้อง ฉันจึง

แตกไหมแต่ฉันจะห่วงเขาทำไมในเมื่อเขาเองก็ทำเหมือนไม

นดินกลางสนามของคณะวิศวะที่ไม่ได้อยู่ในลานเกียร์ที่มีร่มไม้ของต้นไม้ใหญ่ให้พวกเราได้หลบร่มแล้วที่บน

”พี่เคเอ่ยขึ้นก่อนจะห

วนค

ไว้ที่ไหนหรือที่ฉันอาจจะทำหายไปเมื่อวานตอนเย็นหลังเลิกประชุมเชียร์ฝนตกหนักมากแ

ทั้งน้ำตาแล้วทีนี้ เขาก็มองหน้าฉันกลับแววตาเรียบเฉยไม่ได้ปรากฏความรู้สึกอ

ีเนื้อที่กว่าสิบไร่ฉันวิ่งไปตามลู่วิ่งลานกรีฑาที่พื้นลู่วิ่งทำจากยางสังเคราะห์ ตรงใจกลางของสนามแห่งนี้เ

………………

ไตร

่งทำโทษพ

ังถามรุ่นน้องปีหนึ่งไป ทุกคนก็ต่างก

ุณ….ขาดควา

เองรอดเพียงอ

ี้….จะให้ผม

TUS

วามหมายของค

ไม่ร

บสามร้อยคนก็ลุกขึ้นยืนตรงอย่างรวดเ

งเสียงดังหน้าตา

คำผมและจัดการจัดเรียง

ึบ

ยสั่งคำลงโทษใ

ขว้หลังของคนที่อยู่ข้างๆของตัวเองทันที

งให้น้องๆบูมโซตัส

กคนก็ตะโกนออกมาเสียงด

่ง โดยมีผมยืนเอามือไขว้หลังมองการกระทำของน้องๆที่ยังคงขาดคว

ว่านี

งไปเห็นผู้หญิงในชุดนิสิตนักศึกษาที่เอามือหนึ่งไขว้หลังและอีกมือกอดคอกับเพื่อนคนข้างๆของเธอและตะ

ร

อ้

ี่เรียกผมพร้อมแรงสะกิดไหล

ิ่งรอบสนามกีฬาแบบนั้น ผมก็หันไปมองยังคนร่างเล็กที่แสนคุ้นตาผมที่กำลังวิ่งอยู่ใ

ทำผิด…”ผมพ

ษทั้งนั้น…”ผมตอบไอ้ปอนไปและละสายตาจากมันหันกล

นหยุดและยืนตรงจัดแถวเป็นระเบียบเพรา

่สิบนาที!!”ผมเอ่ย

ึบ

ามบ่ายแบบนี้แล้วผมก็หันหลังเดินกลับไปยืนในร่มไม้ขอ

พี่ว๊ากเอ่ยเรียกไอ้ปอนที่ยืนอยู่ด้า

างชี้นิ้วไปที่สนามกีฬาของมหาลัย ผมก็มองตามไปด้วยก็เห็นว่ามีน

างจ้องมองน้องมันกับเด็กปีหนึ่งคนนั่นที่หน

เทลเอ่ยถามไอ

ทำให้ผมมองไอ้เด็กปีหนึ่งอย่างไม่ชอบขี้หน้าม

ลร้องเสียงห

ออ

าขายขนมจีบน้องมึงไม่เห็นเธอสน

ไม่

ไอ้ปอนหยุดพูดแล

าหนีมันและทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินกลับไปยังที่สนามหญ้าห

ผมจะเลิ

่งนี้….ผมจะน

้าโมงเ

าขึ้นมามองหน้าผม ผมก็เดินออกมาและมอบหมายให้ปี

นั้นแล้ว ระยะทางที่ผมเดินผ่านผมก็มองไปยังสนามกีฬาก็ยังเห็นว่ายี่หวาย

กน้อง

ม มันก็มองหน้าผม แต่ผมไม่ได้หันไปมองหน้ามันกลั