แล้วมองเพดานห้องที่ไม่มีความคุ้นตาเลยแม้แต่น้อยก่อนจะเด้งตัวขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง แม้จะเจ็บตรงท

ร่างกายตัวเองด้วยม่านน้ำตาที่กำลังไหล แม้เสื้อผ้าจะยังอยู่บนตัวครบทุกชิ้นแต่มันก็ไม่ได้การันตีว่าเธอยัง

่ไหม” เสียงทุ้มของดาวฤกษ์เอ่ยถามเพราะเป

เธอเจ็บปวดจึงสบตาอีกฝ่ายได้แค่ไม่กี่วินาทีก็หลบสายตาเขาแล้วมองไปที่

ื่อ

ขึ้นเสียก่อนซึ่งมันเป็นเสียงเฉพาะที่เขาตั้งไว้สำหรับเคสฉุกเฉินของทางโรงพยาบาล

ฟังถึงเหตุการณ์เมื่อคืนว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่สถาน

เก็บเบอร์โทรของผมไว้ แล้วเราค่อยนัดเจอกัน” เอ่ยบอกเสร็จดาวฤกษ์ก็คว้ากระดาษขึ้นมาจดหมายเลขโทร

งไว้จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ร้องจนแทบไม่มีน้ำตาให้ร้องด้วยซ้ำแต่มันกลับเทียบไม่ได้กับสิ่งที่เกิ

ื่อง เอ่ยขอโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ปล่อยให้เหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้น ยิ่งคิด

น ราตรีดาวรีบเช็ดน้ำตาออกจากแก้มพร้อมกับกวาดสายตามองหากระทั่งเห็นกระเป๋า

นเมื่อครู่ทิ้งไว้ให้ด้วยซ้ำ เพราะหลังจากนี้เธอไม่มีความจำเป็นต้องคุยอะไรกับเขาอีก ขอให้ต่

ู วันนี้อาการของแม่เธอนั้นย่ำแย่เป็นตายเท่ากัน แต่สุดท้ายแม่ของเธอก็สู้จนกลับมาได้อีกครั้ง

วแต่ก็ยังดีกว่าไม่เกิดขึ้นเลย ราตรีดาวก็กลับมานั่งจิตต

ยังไงบ้าง กลั

เกือบต

ับคุณป๊าที่ไม่ได้แปลว่าพ่อผู้ให้กำเนิดทั้งคืนจน

ะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอแต่ราตรีดาวก็ไม่กล้าเล่าให้ไปรยา

ก่อนนะตรี เราง่

จะตามมาหลอกหลอนอยู่ในหัวทั้งๆ ที่พยายามสลัดมันทิ้งเท่าไหร่ก็ไม่เคยทำสำเร็จ แม้จะจำเหต

่ได้บ้างสลับกันอยู่แบบนี้ ในขณะที่ดาวฤกษ์ก็รอสายเธอเช่นกัน หมอหนุ่มไม่เข้าใจตัวเองว

ะงานที่รับเป็นอาจารย์พิเศษสอนนักศึกษาแพทย์อีก เวลาจึงค่อนข้างรัดตัว หวังว่าเจ้าของร่างกายจะรู้ว่ามีหรือไม่มีความผิดปกติเก

กแม่เม

งจะตักข้าวเข้าปากแกล้งเฉไฉทั้งๆ ที

ลต่างจังหวัด” น้ำเสียงและสีหน้าของกรองแ