บ้างที่ทำให้ฉันสามารถหนีออกไปจา

ร๊

กิดขึ้นตรงบานประตู ฉันรีบดีดตัวลุกขึ้นน

” ครั้นลูกน้องหน้าโหดคนหนึ่งเป

ุณหนูครับ” ความหวังของฉันพังทลาย

ฉันต้องการ ใครมันจะไปกินข้าว

กายจะประท้วงฉ

มีใครฟังที่ฉันพูดเลย แม้กระทั

บนตู้เล็ก ๆ ข้างประต

้ยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้าแค่คนเดียวหรอก เพราะงั้นอย่าทำเลย เหนื่อย

บอย่างใช้ความคิด ขณะที่สองเท

ากับผ้าขนหนูที่แขวนอยู่ ฉับพลัน

อคอยสูงยังสามารถเป็นอิสระได้

และนำไปผูกกับราวระเบียงห้องคงทำให

ลาดจนเป็นเหตุทำให้ร่วงหล่นลงไป อย่างมากก็แค่กระดูกห

ูในตู้ เมื่อนำมาผูกต่อกันแล้วมั

ฉันบอกกับตัวเองเพื่อปลุก

ื้อผ้า มือบางรื้อผ้าขนหนูทั้งผื

งเร่งรีบ ใช้เวลาเพียงไม

าเก็บไว้ซะแล้ว เผื่อถูกขังอีกจะได

ธีนี้ออก สงสัยเหล้าคงไปเลี้ยงส

ระตุกเพื่อเช็กดูเล็กน้อยว่าแน่นพอหรือยัง ครั้นเห็นว่าใช้ได้จึงค่อย ๆ ปีนป่า

ำเป็นนี้สามารถรับน้ำ

้บ

้ไต่ไปได้ถึงแค่ครึ่งทางเท่านั้

ยมองขวาแล้วไม่เห็นว่ามีใครเดินผ่านมาแถวนี้สักคน จึงค่อย ๆ ย่อง

ตินั่งรถเข้าไปตลอดไม่เคยต้องมาเดินแบบนี้ นี่ป

ก๊อก…

น้องที่นั่งอยู่ด้านในหันมาสนใจตนเอง เขาสะดุ้งโหยงเมื่อ

ยืนทำอะไร

เดี๋ยวฉันคืนให้” ฉันสูดลมหายใจลึก

ฉันซวยแน่ ๆ แต่เนื่องจากว่าไม่ได้หยิบอะไรติดมือมา

กระนั้นเขาก็หยิบธนบัตรออกมาจาก

ทว่าจังหวะที่กำลังก้าวเดินออกจากรั้วบ้าน ฉันก็จำต้อ

” เขารับคำอ

นี่ย ทำตามคำสั่งฉันหมดเลย

ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่

ียงไม่นานโชคก็เข้าข้างในการหลบหนี รถยนต์สาธารณะหยุดจอด ฉันรีบเปิด

าพตามตรงเลยว่าไม่มีที่ไปนอกเหนือจากนี้แ

ยงครึ่งทาง ดวงตากลมโตพลันสังเกตเห

นื่องจากกระจกรถใสเกินไป อาจจะทำ

กพอจึงค่อย ๆ หยัดตัวลุก

บเอ่ยปากถาม พลางมอง

ยงเท่านั้น ทว่าลุงคนขับก็ช

ย ฉันถึงกับขำแห้งเลย ตำ

ับยื่นธนบัตรส่งให้คนขับ

งาน ซึ่งเห็นว่าคุณแซ้งค์กำล

ว่านึกยังไงถึงได้ตะ

ฉันจึงสามารถเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน ท

ีอะไรหรือ

ักหน้า ฉันเลือกที่จะไม่สนใจคำถามนั้น แ

อบางคว้าหมับเข้าที่ท่อนแขนแ

่อย” เขายกหลังมืออีก

ไม่ได้รุนแรงอะไรขนาดนั้นเสียหน่อย นี่เข

้องหลบหน้

ข้มตอบทั้งที่ไม่แม้แ

มาปฏิ

คยมีใครแสดงท่าทีรังเกีย

ะคุณแซ้งค์” ท้ายที่สุดฉันจึงตัด

่างคุณเอวาได้ล่ะครับ” พูดแบบนี้แสดง

คุณ

บฉัน ดวงตาของเราสบประสา