ถามเมื่ออยู่กันลำพัง เวนไตยและเสมอแขไปจองตั

ที่…” เขาบอกชื่อเมื

ญ่ที่ยุรธารธราก่

าหาคนที่ไปจองตั๋วซึ่งนานมากแล้วยังไม่กลับออกมา จ

ล่า” น้ำเสียงแบบนี้เรียกให้ไวกูณฐ์หันกลับมามอง สงสารก็สงสา

่อน ฉันถึงจะว่างจริงๆ” น้ำเสียงที่แฝงควา

่อชายหนุ่มพยักหน้า จิรัฐิติกาลก็กระโดดตัวลอยแถมกอดคอเขาแสดงความดีใจ เวน

เชิงล้อ จิรัฐิติกาลส่ายหน้าปล่อยมือจา

่นะได้เตียงเดี่ยวใบเดียวสำหรับ

ิกาลไม่ได้แสดงทีท่าอันใดเพระาตอนนี้ใ

ๆและตู้เก็บของพร้อม ไวกูณฐ์มองอย่างหนักใจ เขาต้องนอนห้อ

้องกันไหม ไวกูณฐ์แกไปนอนกั

ม้ไ

มๆ กัน นอนกับไวกูณฐ์คนคุ้นเคยย

บ่นเรื่องนอนกรนต่อก็ได้ ไปแล้ว” คำรามออกไปแล้ว ไว

อเตียงล่าง” เขาเส

ล่อนก็อยู่เหนือกว่าเขาทุกกรณี จิรัฐิติกาลวางกระเป๋

เป้าหมายข้างหน้าขอ

พอเขาเดินขึ้นไปภาพที่เห็นเหมือนจิรัฐิติกาลกำลังชะโงกหน้าก้มดูใบพัดตรงท้ายเรือ

อามือแตะไหล่หญิงสาวเบ

หญิงสาวทำหน้าผะอืดผะอมทำท่าจะคายของเก่าออกมา แต่ไม่มีอะไรจะออกมาอีกแล้ว ไวกูณฐ์จึงต้องหิ้วปีกหล่อนกลับไปที่

าเรือก็ไม่บอก” เขาช่วยช้อนคอให้

ั่งนี่” ทั้งที่หน้าซีดขาว

าะหญิงสาวนอนเตียงเขาเสียแล้ว และเขาก็ไม่บังอาจขึ้นไปนอนเหนือหล่อน ตกดึกในยามที่คิดว่าจิรัฐิติกาลหลับแล้ว ไวกูณฐ์ค่อยๆ ย่องออกมาเปิดประตูเบาๆ พร้อมกับหีบเพลงปากในมือ ดาดฟ้าตอนดึกสงัดเช่