าษามือ：เมื่อคืน

นเข้ามาในตาของซูจินเฉิน “

าไม่ได้สนใจเลยสักน

่างตามลำพัง มองตึกรามบ้านช่องที่ไ

ทำสวย ผมจะให้คนไปเป็นเพื่อนคุณ” เสี

ำสัญญาณมือ：ไม่ต้อ

ม่จำเป็นต้องทำให้ตนเองต้องเหนื่อยนัก อยู่ที่บ้า

ักตัวเองออกไป ซูจินเฉินก็เป็

็ไม่ให้เธอไปเป็นกังวลเรื่องอะไรอี

ิตเสริมกับเธอ ให้เธอร

ารไม่ใช่ของพวกนี้ เธอแ

ตัวกลับไปในปีนั้น ซ

าจะดีกับเธอ แล

รกเท่านั้น แต่ประโยคหลัง

บความคิดนั้น รถก็จอดลงเรียบร้อ

าที่ซีดเซียวอ่อนแอ ตาบวมแดงราว

สาร ชวนให้ร

งซูจินเฉิน เมิ่ง

ไร น้ำตาไหล

นโยน “ฉันรออยู่ตั้งนาน ทำไมถึงไม่เห็นข้อความของคุณเลยสักข้อควา

ลำบากตลอดทาง ในที่สุ

ยากฟังฉันบ่น ถึงได้มาหาความเง

ถึงความถากถาง

ตัวเองเป็นใบ้ทั้งที

มเรียบเฉยบนใบหน้าของซูจินเฉินก็

ึกผิดก็ต้องให้ฉันพูดต่อหน้าของคุณสิถึงจะถูก ตอนนี้ฉันยื

อก็จ้องมองไปยังตำแหน

งได้พูดขึ้นมา “ถึงที่ทำง

งยังต้องไ

ต่เมื่อก่อนเขาก็จะไปจ

่อาจขัดขืนได้ เธอพยักหน้า ก่อน

นั่งลง เธอหยิบกระดาษฆ่าเชื้อออกมาจากในกระเป๋า

นั่งมาแล้วมันจะติดเชื้

วดคิ้ว “คุณ

น้อยอกน้อยใจ “คุณจะดุฉันทำไม คุณลืมไ

งข้างคนขับเป็นของฉันแค่คนเดียวเท่านั้น ตอนที่คนอื่น

มีคนอื่นมานั่ง ก็เลยอยากจะเช็ดให้ส

ธอกลับเหลือบมองไปหาเล่อซาน แววตาเห็นได้

ูเธอเช็ดที่นั่งอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะขึ้น

นหลังไปทำงา

่ยวของเธอจากไกล ๆ เกิดควา

ทันได้พูดอะไร เมิ่งเหยียนอันก็เข้ามาพันเกี่

ต่อไปฉันจะเชื่อฟังคุณ จะไม่บีบบังคับให้คุณหย่าอ

หาเขาจากข้างล่าง ดูน

ของเธอเบา ๆ ดวงตาเ

ุณทำตัวดี ๆ นอกจากตำแหน่งคุณนา