กวัยเด็กก้าว

ปเจ้าก็เข้าสู่วัยออกเร

ม่ต้องกล่าวถึง ไม่ว่าในโลกนี้หรือโลกปัจจุบันก็ไม่ต่าง ไม่มีบุรุษใดหมายตา

หนักถึงภาระและหน้าที่ในวัยผู้ใหญ่ หากหญิงใดเมื่ออายุครบ 15 หนาวบริบูรณ์จะต้องได้รับการปักปิ่

มื่ออายุครบ 20 หนาว เมื่อนั้นจะถือว่า

ียบปิ่นวันนี้ใช่ว่าพร

ูดเข

ป็นคนบรรจงหวีให้ จากนั้นมวยขึ้นกลางศีรษะเสียบปิ่นลงไปเป็นอันจบพิธี อาหารการกินเนื่องในวันคล้ายวันเกิดนั้นเป็นของกิน

ีทั้งแบบมีไส้และไม่มีไส้ แต่เซาปิ่งที่ลู่เสียนทำ

จะกินเซาปิ่งอีกชิ

งจากที่ยัดส่วนของตนเข้าปากคำสุดท้ายแล้ว นางยังไม่ได้ชิมสักคำแต่เ

เอาไป

ณขอรับ

พี่ ท่านแม่และท่านตาจะไปเอาหน่อไม้ในป่า นี่เป็นโอกาส

จะรออยู่ที่บ้านเ

ายครั้งต่อไปจะเอาไปซื้อข้าวสาร รสชาติของข้าวสวยที่หุงเสร็จร้อน ๆ ตอนนี้นางแทบจำไม่ได้แล้วว่าละมุนลิ้นเพียงใด เพราะทุกวันได้กิ

มาได้ นั่นเป็นเพราะตงซิ่วพาเปลี่ยนทิศทางเดิน ป่าแถวนี้เขารู้จักเป็

็บเอามาทุกวันกว่าจะกลับออกมานั้นใช้เวลาเกือบค่อนวัน แล้วหน่อไม้ก็มีน้ำหนักมากแบกกลับมาถึงบ้านเล่นเอาเหนื่อย ดังนั้นนางจึงคิดหาวิธีติดป้ายประก

ร้านข้าวสาร ซื้อข้าวสาร 5 ชั่ง ในระหว่างที่รอเถ้าแก่หยิบของให้อยู่นั้น เจียอีก็มองรถม้าจำนวน

าวสารพวกนั้นขนไปขา

้ราคาดีกว่าทางเรา

่เท

เหม่งสุ้นได้เอาไปเปิดตล

ึงเอาของไปขายทา

เอาที่ท่าเรือทุก 35 วัน หากอ

ณมากเจ

ตลาดสามลี้ บรรยากาศที่ท่าเรือครึกครื้นผู้คนเดินสวนกันขวักไขว่ หญิงสาวพร่ำบ่นในใจแล้วอย่างนี้จะหาโม่เ

ชาย พี่ชา

รหรือแ

ม่ทราบว่าเถ้าแก่โม่อ

แก่โม่อยู

ดังก่อสร้างขึ้นจากไม้อย่างดีทนทานแข็งแรง ข้างในคือโถงโล่งมีสินค้าวางพักไว้รอส่งออก เมื่อเจียอีเดินเข้ามาในโกดังเ

้าแก่โม่ ไม่ทราบว่าท่านที่มีสง่าราศีโ

เขาใช้มือลูบคางตนเองเปล่งเสียงหัวเราะออกมาจนตัวโยน จาก

วลู่ เจ้ามาหาข

่องการส่งสินค้าไป

องเจ้าคื

สุ้นเจ

.เหม่ง

งต้นไผ่ตากแห้งเจ้าค

งแห

เจรจากับพ่อค้าทางใต้ เจ

ไม่มีผู้ซื้อก็เท่ากับว่าส่งไปโดยเปล่าประ

งขวางพอจะแนะนำพ่อค้าของแห้งท

ี่ท่าเรือใหม่ เรือที่มาจากทางใต้จะเข้าเที

ณมากเจ

้าแก่หยวนมาส่งหนังสัตว์ขึ้นเรือ แต่เฒ่าแก่หยวนกำลังติดต่อธุระอยู่กับคนผู้หนึ่งซึ่งมองเห็นได้ไม่ไกล ลู่จิ

าวันนี้นางมาสมัครเป็นคนงานแบกกระสอบลงเรือหรืออย่างไร แต่สภ

าบนศีรษะของนางมีปิ่นปักผมเสียบอยู่ก็รู้ในทันทีว่านางได้ก้าวสู่วัยออกเรือนได้แล้ว เมื่อ

เจอเจ้าอีกแ

ำไมเล่าท

บหนึ่งแล้วหันกลับมามองเจีย

่นางลู่จิวเข้าใจถูกแล้วข้ามา

น้าอย่างเจ้าคงจะหางานด

ย่างไรเล่าอ

ะ ชนชั้

ต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาชิงชัง ดูเอาเถิดขนาดแต่งกายด้วยผ้าเนื้อหยาบสีหม่นราคาถูก เครื่องประดับก็มีแค่ปิ่นหยก

ข้ายังไม่คิดบัญชี เช่นนั้น

ะออกแรงผลักมากไปจนตัวเองเสียหลักตกลงไปแทน เป็นครั้งที่สองแล้วที่ลู่จิวตกน้ำ ร่างกายรับรู้อุณหภู

ชายหยวนที่

่เป

าเถิด น้ำในแม่น้ำเย็นนักเดี๋ย

เคืองอยากจะด่าทอทั้งพี่ชายตนเองและศัตรูคู่แค้น แต่ก็กลัวว่าเสียงแหลม ๆ ของ

ะโกนลงไปคุยกับลู่

ัก แต่น่าเสียดายที่วันนี้ข้าต้องรีบกลับบ้านไ

้นนี้ต้องชำระข้

ดเยิ้ม หรือแค้นเจียอีที่โชคดีเกินไปไม่ว่าจะทำอย่างไรลู่จิวก็กลั่นแกล้งเจีย

่วยข้าด้ว