ซ คิ

พ

ุ๊

างของเด็กช่างกลต่างสถาบันกับผมที่มันสวมใส่ช็อปสีน

ต

ร้างเก่าๆที่อยู่ในตัวของตลาดนัดที่ใกล้วิทยาลัยของผม ผมเอามือปัดเสื้อช็อปและเดินผิวปากกลับไปคร่อมรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค

พ

บกับเพื่อนๆในแก๊งของผมที่มันกำล

นๆของผมทันทีที่พวกมันเห็นผม ผมก็ยักคิ้วและยกม

อ้ครามยกพวกไป

องผมเอ่ยขึ้น ไอ้ครามที่พวกมันถามถึงก็คือคนที่ผมเพ

รี่ไฟฟ้าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อช็อปของผมมาสูบอย่างส

มกลับมาด้วยสีหน้าอย่างอยากรู

่างรู้ดีว่าทำไม เพราะผมกระทืบไอ้ครามเละขนาดนั้น เพื่อนๆมั

กมึงคงไม่ลืมปา

ามเพื่อนผมกลับไป พวกมันก็หันไปมองหน้

กับพยักหน้าเข้าใจปีหนึ่งที่พวกมันพูดถึงคือรุ่นน้องของผม ที่อยู่วิท

้องสอยน้องน้ำ

ั้งหากไอ

งกูโ

กูโว

ี่ลอยขึ้นเหนือหัวของผมก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อนึกถึงเรือนร่างของน้

ึก

ันเถียงกันอยู่ต้องหยุดชะงักลงและหันไปมองต้นเสียงของเจ้าของเส

ชื่อของเจ้าของใบหน้าหวานสวยไปก่อนจะลุกขึ

…พอแฟนมาทิ้

งจะอยู่ ปวช.ปีสามผมเดินไปหาเธอและพร้อมกับยื่นมือไปจับปลายผมด้านหน้าของ

ซทานข้าวห

รับ….หิวม

นาล่ะครับ…ทา

ีอาจารย์เพิ่งจะ

บ^_^”ผมเอ่ยเชื้อชวนมีนา เธอก็ยิ้มหวานให้ผมอย่

าพะอืดพะอมล้อเลียนผม ผมก็ยกนิ้วกลางให้มันไปก่อนจะหันมาโอบเอวมีนาและเดินออกไ

ชั่วโม

หน้าวิ

พ

ขณะที่มองไปยังจานเค้กของเธอที่ตอนนี้

นัก เธอคงจะรับไม่ได้กับนิสัยที่ผมทำสินะ ผมก็แค่ทำเหมือนไม่เคยได้กินของ

ิดเงินเ

ให้ผม ผมก็ยิ้มให้เธอและหันไปมองยังเ

องคร

คะ

น์เตอร์มุ่งตรงมายังโต๊ะของผม ร้านนี้เป็นร้านคาเฟ่ที่ถูกตกแต่งไว้ด้วยสีธรรมชาติน่านั่งและม

้ำสองแก้ว..รวมเ

ิ้มให้เธอและหันกลับมามองหน้ามีนา ที่เธอเองยังคงไม่รู

หน้าเธอ เธอก็กระพริบตาปริบๆมองหน

่าไหร่

้อยบาท

้อค

พ

มาจากกระเป๋าตังค์ของเธอและวางมันลงไปบ

…โอกาสหน้าเช

่ยรับคำเชื้อเ

นจะเอ่ยชมความอร่อยของเค้กไป เธอก็ยิ้มแหยๆให้ผมก่อนจะก้

ามมีนาไปพลางก้มมองนาฬิ

ผมก็ยิ้มให้เธอก่อนจะโอบเอวเธอและเดินออกมาจากร้านคาเฟ่แห่งนี้ มุ่งหน้าตรงกลับวิทยาลัย โดยการเดินเป็นระยะทางห

เพราะหน้าตาผมแค่นั้นแหละครับ โชคดีที่เกิดมามีเบ้าหน้าดี เมื่อก่อนผมก็ไม่ได้คบใครทีละหลายๆคนแบบนี้หรอกครับ แต่เป็นเพราะ