รียนไม่ทันเวลา เพราะคฤหาสน์ตระกูลแบดฟอร์ดตั้งอยู่ห่างไกลจาก

เขาสูงชันนี้ด้วยตัวเอง และหารถปร

างเร่งรีบ ก่อนจะพบกับเจย์เดนที่กำลังนั่งอยู่ในห้องทานอาห

เช้าซะ” เจย์เด

ทรงอำนาจเช่นเขา ตอนแรกลินินคิดว่าจะต้องไปนั่งรวมกับพวกสาวใช้ซะอีก แต่ก่อนที่เธอจะท

ได้ยินแบบนั้น อยู่ ๆ ก็ทิ้งตัวนั่งลงโดย

บไปโรงเรีย

ง” ขณะพูดก็ปรายตามองไปหาผู้ติดตามคนสนิทของตัวเอง ชาร์ลก็ก้

งจิบไปด้วย ซึ่งสิ่งนี้เป็นกิจวัตรของเขาโดยทุกวัน แต

อ’ แต่ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดอย่างถี่ถ้

ฤทธิ์คาเฟอีนสักหน่อย แต่ข้

รู้ความคิดในใจของเธอ หรือว่าเขาจะอ่านใจได้กันนะ แต่ย

เจย์เดนเอ่ยเน้นย้ำคำว่า ‘มนุษย์’ เพื่อใ

ุณอ่านใจได้ตลอ

ือนกับความสามารถนี้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับตน “แต่เจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้าจะอ่

กหน้ารับเพื่อให้ทราบว่

วเองจะพูดพล่ามกับเจ้ามนุษย์สาวนี่เยอะเกินไปแล้ว และมันทำให้เขารู้สึกเสีย

ต่นั่งเงียบรอจานอาหารมาเสิร์ฟ แต่ในระห

าบอก

ธอแอบคิดว่าเจย์เดนหล่อเหลาเพียงใด เมื่

ด้วยความฉงน แววตาดูตกใจแต่ก็ดู

จารณาลักษณะนิสัยของเจย์เดนแล้ว หากเขารู้เรื่องนั้นค

งไม่ทราบเรื่องนั้น ลินินจ

ี่รับรู้ได้ว่าลินินกำลังพยายามสะกัดกั้นความคิดของตัวเองก

..” ว่าพลางหลบห

มว่างเปล่าเขาก็ต้องยอมแพ้และเอ่ยขึ้นว่า “อย่าให้ข้าจับได้แล้วกัน...”

ามนิ่งเงียบ

ปด้วยสเต๊กที่ทำมาจากเนื้อชั้นดี และมันฝรั่งบด เจย์เดนลงมือทานอาหารพวกนั้นด้วยท่าทาง

กินได้แล้ว” เจย์เดนบอก จากน

งว่าง่าย แต่แล้วเธอก็พึมพำกับตัวเองอีกครั

ชั้นสูงอย่างเราจะดื่มเลือดเมื่ออยู่ในสภาวะที่อ่อนกำลังเท่านั้น แต่...” เจย์เดนเว้นช่วงประโยคก่อนจะชี้ไ

่อลินินหันไปและเห็นแบบนั้นเข้าก็ตื่นตระหนก สองขารีบลุกขึ้น

องผู้ติดตามของตัวเองที่ถูกลินินจับแขนเอาไว้แน่นพร้อมสีหน

กันเล่า ลินินที่เห็นแบบนั้นก็ต้องเลือกเข้า

อนจะหันไปบอกลินินด้วยความสัตย์จริง “คุณหนูลินินไม่ต้องห่วงครับ เจ้า

์ลเอาไว้ออก จากนั้นจึงหันไปมองค้อนใส่เจย์เดนแล้วกล

เจ้าจะหวาดกลั

ยมมายัดปากนายซะ!” ลินินประกาศกร้าวก่อ

น้ากัน ก่อนจะแอบยิ้มที่ได้เห็นอีกมุมหนึ่ง

นนะ” เจย์เดนพูดขึ้น “แต่ข้าจะบอกอะไรที่เจ้าควรรู

ือดูในหนังมา ส่วนใหญ่บทมักจะเขี

งที่มีกลิ่นฉุนก็เท่านั้น แต่ไม่ได้กลัว...” เจย์เดนเป

น้าดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผล แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ ไม่ชอบก็เท

ต๊ะแล้วบอกลาเจย์เดนเพื่อจะออกเดินทางไปพร้อมชา

รื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่แล้ว เขาไม่ยอมล

างขบขัน แต่เมื่อเห็นสายตาของเจย์เดนที่มองมาอย่างเช

นี้เธอจึงไม่ได้ไปทำงานพาร์ทไทม์เหมือนเคยแล้ว เนื่องจากเธอต้องไปโรงเรียนในช่วงเ

อหนังสือเตรียมสอบมาอ่านเพิ่มเติมอีกต่างหาก ใช่แล้ว เธอวางแผ

รงเรียนด้วย แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังไม่เข้าใจความตั้

ฎที่ว่า “อย่าถามอะไรมาก เพราะนั่นจะทำให้ข้าอารมณ์ไม่ดี และหากข้าอารมณ์ไม่ด

ก็ได้นั้น ยอมทำตามคำพูดของเขาเสียโดยง่าย นับแต

ับเจย์เดน ขณะที่สายตาคมกริบของเขากำลังมองลินินที่เดินสำ

ายังสนุกกับการได

ไป” คำกล่าวเตือนจากโหรหลวงทำให้เจย์เดนครุ่นคิดอยู่พ

ล่นกับนางให้พอใจก่อน” เจย์เดนว่า สายตายังคงจับจ้องลินินที่ตอนนี้นั่งอ

พลิดเพลินไปกับการได้แอบมองเธออยู่อย่างนี้ ยิ่งนาน

แต่ช่วงนี้กลับอยู่แต่ในห้องนอน เป็นเพราะเธอใกล้จบมัธยม

ผ้าแล้ว ภายในห้องกลับเป็นพื้นที่ว่างเปล่า ไร้ซึ่งเฟอร์นิเจอร์อื่นใดตั้งวาง อันที่จริงแล้ว มันก็ท

ื่นได้อยู่ดี...ด้วยกลัวว่าจะถูกพวกแวมไพร์ที่กลายร่างเป็นปี

้งคืนเลยขอรับ แต่ว่า...” ชาร์ลเดินเข้ามารายงานเร

งานเรื่องของลินินให้ฟังทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นกิจวัตรของ

าก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด หารู้ไม่ว่าเป็

ีบบอกกล่าวต่อ หากยังลีลาอยู่เช่นนี้ มีหวังเ

นังสือบนพื้น ไม่ก็ต้องนอนอ่านบนเตียงแทน...คงปวดคอปวดหลังน

จเรื่องนี้มากน้อยเพียงใด แต่เจย์เดนก็เพียงทำท่านิ่งเฉย ก่อ

ห้ข้าฟังเลย เหตุใดข้าจะต้องใส่ใ

หลือสิ่งใดกับเขาเลย ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ ลินินไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเขาเลยสัก

ามตรงว่าพาเธอมาอยู่ในฐานะใด แบบนี้ใครจะกล้าเข้าหากันเล่า แค่เขา

“ยังไงก็...ลองพิจารณาดูนะขอรับท่านชาย ว่าที่ชายาของท่าจะปวดคอ

เริ่มครุ่นคิดถึงเรื่องที่ได้ยินมาขึ้นอีกครั้ง ในคืน