...ข้าเหมื

ป็นนายแล้วกวาดตาขึ้นลง “ทำ

ว่าข้าไม่ได้พู

็นสาวใช้ บอกข้ามาเลยเจ้าค่ะ

งเจ้าของมือเรียวที่กำลังบิแป้งทอดให้มันกิน หัว

กอย่างไม่ได

ัดใส่ปากตัวเอง เจ้าแพะน้อยไม่พอใจที่ถูกแย่งของกิน พุ่งเข้าใส่ เ

ยหน้าไปมา นึกถึงเฟยฉีและเฟยหลิง-น้องชายทั้งสองชอบกินขนมที่นางทำมาก ไม่

ช่นนี้ ข้าก็ห

แป้งท

ท่านแม่ทัพกิน

“ท่านแม่ทัพคงไม่กิน

ใหญ่ๆมาแล้ว แต่เพราะต้องการจ้างท่านป้าที่สูญเสียลูกชายไปในสนามรบ แม้จะทำอาหารที่ชาวบ้านกินกัน แต่ท่านแม่ท

ริง

หยินก็ต้องดูแลสามีให้ดี ข้าวปลาอาหารและเสื้อผ้า รวมทั้งเรื่องในบ้าน นางคว

ยินไม่เชื่อ เรียกบ่า

าซ่อนรอยยิ้ม “เจ้าอยู่กับท่านแม่ท

องมากเรื่องอาหาร อาจเพราะอยู่ในกองทัพจนชินชา เรียก

้วเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ก็รีบพูดขึ้น “ฮูหยินก็กินอาหารก

ด้วย มีแต่สั่งให้นางนำอาหารไปส่งให้แม่นางเฉียวฉู่ คิดถึงเร

ปนอนที่คอกของต

พอใจนัก มันวิ่งมาใช้หัว

า หากไม่มีแพะน้อยแล้ว นางคงไม่รู้จะพูดคุยกับใครอีก “เ

หยินอีกหน่อยหรือเ

างไรคนผู้นั้นก็ไม่มาหานาง ไม่จำเป็นต้องใ

จ้า

่างไร ท่านแม่ทัพก็เป็นนายที่นางจงรักภักดี หากท่านแม่ทัพจะรับภรรยาเพิ่มจริงๆ

อะไรด้วยตนเองจนคุ้นชินไปหมดแล้ว นางเข้ามาอาบน้ำอุ่นผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดนอน พลันนึกถึงที่ตนถูกคนทักว่าเป็นสาวใช้ถึงสองครั้ง หญิงสาวก้มมองเ

การมีบุตรชายถึงสองคนควรจะนำพาให้ชีวิตความเป็นอยู่ของมารดาให้ดีขึ้น ทว่ามารดากลับถูกกลั่นแกล้งสารพัด ท่านพ่อก็จะพาน้องชายทั้งสองไปให้ฮูหยินใหญ่เลี้ยงดู แต่มารดาของนางขอร้องไว้ จนกระท

็ญให้อ่านตำราอย่างหนัก ยามนี้นางไม่ได้อยู่ใกล้ๆ พวกเขาไม่ต้อง

แต่หัวเราะโชคชะตา เป็นถึงฮูหยินแม่ทั

สาวใช้ มือเรียวปิดกล่องเครื่องประดับแล้วหยิบแปรงมาหวีผมพลางมองตนเองในกระจกเงา เสื้อผ้านางก็มีแค่สีเรียบๆ แม้นางมีฝีมือในการปักผ้าแต่ไม่กล้าปักลวดลายเพิ่มให้อาภรณ์ของตนเอง เ