ให้คนอื่นเขาเป็นห่วงอยู่ได้” เสียงแหลมคุ้นหูแผดขึ้นทันทีที่สไลลาเดินผ่านป้อมยา

็โผล่มาแบบนี้ ใครจะไปรู้ล่ะ แล้วตอนโทร.มาก็คงเป็นช่ว

มือดันแผ่นหลังให้เจ้าหล่อนคนนั้นเดินผ่านเข้าไปข้างในพร้อมกัน โดยไม่

ีกุญแจห้องด้วย จะขอขึ้นมานั่งรอข้างบน แต่เขาไม่ยอมอนุญาต ยืนยันจะให้ฉันนั่งตากยุงอยู่ข้างล่าง หรือไม่อีกทางก็โทร.บอกให

นห้าร้อยบาทเท่านั้น อยู่ใกล้สถานีรถไฟใต้ดินแบบนี้หาได้ไม่ง่ายนะ เดินทา

ทั้งห้าสายมายันกันหรอก” คนพูดค้อนประหลับประเหลือกชวนขัน ต่อเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพักซึ่งอยู่ริมสุด เจ้าขอ

ดาภาถามพร้อมถอยไปนั่งบนเก้าอี

เรียบร้อยแล้ว โครงการนัดโอนอาทิตย์หน้า จากนั้นก

่แหละ” คำกระเซ้าโดยไม่ทันคิดหน้าคิดหลังของจิดาภา ทำให้สีหน้าของอีกคนวูบลงจนเธอคิดอยากจะตบปากตั

ออ แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง วันนี้จะค้างด้วยกันไหม” เจ้าของห้องพักปรับสี

ห้เธอ เสร็จธุระก็จะกลับ” คนพูดมีท่าท

่างก็ได้ ฉันมาเมื่อไรเขาก็ให้ฉันเอง” สไลลาพูดพลางเยื้องกายหายเข้าไปข้า

าภายังหาเหตุผลชวนเชื่อถือ หากเสียงเธอคงตะกุกตะกักไม่เปลี่ยนจากเดิม และคราวนี้เจ้าของห้องสา

จ้องมือบางของเพื่อนสาวที่ล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบหรู ต่

นแต่งงานมาทางเอก ฉั

ั้นหลุบต่ำจนปิดกั้นดวงตาคู่สวย ทำให้คนที่คอยจับสังเกตไม่อาจรู้ถึงความรู้สึกของคนรับได้เลย จะเห็นก็เพีย

นจะ

สียงหลง หลังได้ยินถ้อยคำของ

ำไ

มให้เธอไปงานนี้ตามลำพังเด็ดขาด แล้วอีกอย่าง เธอน่าจะรู้ว่าสันต์ส่งบั

ำท่าครุ่นคิด จนคนมองต้องรู้สึกลุ้นตาม “เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันดูแลตัวเองได้ การจะรักษาแผล

ีกคน “ฉันว่าเธอบ่งเยอะไปแล้วนะ แบบนี้ไม่ใช่ทางรักษาแ

วันนี้ดึกแล้วถ้าจะกลับบ้านก็กลับไปเถอะ หม่าม้าจะเป็นห่วง” สไลลาพูดตัดบท เมื่อเห็นว

ทำบุญที่วัด เลยต้องตื่นมาเตรียมของตั้งแต่เช้ามืด” จิดาภายังคงอิดออด ตัดสินใจไม

หญิงสาวจึงหยิบซองสีขาวนวลมาเปิดดูอีกครั้ง เพ่งมองอักขระงดงามที่สลักเป็นชื่อของทั้งสองคนซึ่งดูโดดเด่นบนกระดาษแผ่นสวย เรียวปากบางก็เหยียดเป

นกัน” เจ้าของมือสั่นระริกพูดด้วยเสียงสั่นเครือ พร้อมดวงตาก็แดงช้ำขึ้นทันตา หากจ