เธอควรจะหัวเรา

ิชต้องมาเห็นเธอในสภาพแบบนี้ ขณะที่เธอละสายตาไ

เสียงแล้วน่าจะเป็นก

เสียงบุญพจน์ที่ตะโกนออก

ู้จัดการส่วนตัวของจารวี ก็คือเธอเป็นคนอารมณ์ร้าย เม

วว่าจะเกิดเรื่อง จึงหยิบเสื้อเชิ้

ธ ถามปวิชอย่างเอาเรื่อง “ฉันจะบอกแกให้นะ ตอ

หตุของเรื่องทั้งหมด บุญพจน์ก็ระบายความโกรธทั้งหมดของเธอออกมา “หัดดูตัวเองซะบ้างนะ

่อยู่ด้านหลัง เธอชี้หน้าปวิชและต่อว่าเขา

ลังโกรธและค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเธอ เธอจั

งตัวของจารวีและมองเห็นร่องรอยของการร่วมรักของเธอกับเขาเมื่อสักครู่

เธอย้ายออกไปแล้ว แกก็ยังพาเธอกลับมาอีก แกเห็นเธอเป็นอะไรอ๊ะ？ คู่นอนพรีงั้นเหรอ？” บุญพจน์ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ “

ขวางว่าเป็นคนปากจัด ดุเดือด เธอเคยบอกจารวีว่า

็ตาม แต่เมื่อได้ยินในสิ่งที่

ูด เขามองจารวีด้วยความตกใจและถามว

หน้าเล็กน้อย โด

องปวิชขยั

ันใดนั้น เขาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำล

างขมวดคิ้ว “ทำไมเธ

พูดจบ จารวีก็หันไปหาบุญพจน์ โดยไม่หันกลับมามองหน้าปวิชอีก “พี่มาก็ด

ธอไม่สนใจ หลังจากที่เธอเปลี่ยนชุดเสร็จ จ

..” ปวิ

้าปวิชด้วยสายตาอาฆาต “แกจำไว้นะ จากนี้ไป แกกับจารวีไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอ

วออกจากวิลล่าไป “จารวี คอยดูนะ พี

้วล่ะพี่” จารวี

อจะหาผู้ชายที่ดีกว่าเขาไม่ได้ล่ะ？ เธอคอ

จะเสียใจหรือไม่ แต

ยแบบนี้ขึ้นมา เธอคงไม่ออกไปดื่มเ

เดียวเป็นเวลานาน เขาขึ้นไปชั้นบนและพบว่าตู้เสื้อผ้าว่า

้มันไร้ซึ่งความอบอุ่น มันช

อดสามปีที่ผ่านมา จารวีที่อ

งที่เกิดขึ้น เขาพิมพ์ข้อความ

ขาก็ดังขึ้น หน้าจอโทร

อนหวานจากปลายสาย นั้นราวกับสายลมที่พัด

อบอย่างนุ่มนวล “ม

บาลได้แล้วล่ะค่ะ” คุณก็รู้ว่า ฉันไม่ได้กลับมาที่นี่สามปีแล้ว เมืองจันทร์เปลี่ยนไปเยอะมาก ฉันอยา

รพนธ์กล่าวเสริมว่า “ถ้าค

ผมอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นแหละ ไ

ิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบห

งตัวเอง แม้ว่าเธอจะต้องเย็บอยู่หลายเข็ม และต้องทนทรมาน กลับบอกปวิชว่าจารวีทำร้าย

ก็ทำให้เธอผิดหวัง หลังจากที่เขามาส่งเธอที่โรงพย

งจะออกจากโรงพยาบาลเป็นข้ออ้างในการโทรห

็พบว่าจิรพนธ์กำลังคุยกับคนไข้เตียงข้าง ๆ ในห้องพัก เขาเปิด

ยง ปวิชจึงหยิบมันขึ้นมา คนไข้เตียงข้าง ๆ พูดอย

ช และเห็นว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธอะไร เธอจึงยิ้มและ

สีหน้าเขินอายของเธอนั้นกลับเห

ยิ้

ังจากที่ขึ้นไปนั่งบนรถ เธอก็หันมามอ