ทางจิรพนธ์อย่างแปลกใจ เ

ณอย่าไปใส่ใจเลย” จิรพนธ์พูดพลางก้มหน้าลงด้

เปลี่ยนเรื่องพูด “เมื่อกี้คุณบอกว่า

อต้องการเอาคำพูดของพี่เตียงข้าง ๆ เมื่อครู่ มาใช้เพื่อที่จะ

ไม่เคยมีความคิดที่ว่าเขาก

ึกได้ว่าจารวีรู้สึกไม่สบายใจเอามาก ๆ แต่เธอก็ยังต้องใช

็นห่วง ตลอดสองวันที่ผ่านมา จิตใจของเขามัวแต่จ

ล่ะค่ะ ฉันเย็บมาหลายเข็มเลย คุณหมอแนะนำให้พั

ิง ๆ นะครับ ผมไม่เคยคิดเลยว่าจารวีจะทำเรื่องแบบนี้ออกมาได

ไม่ชอบที่เขารู้สึกผิดในสิ่งที่จารวีทำ “มันไ

ว่า “มันเป็นความผิดของฉันเอง

มดมันคงไม่เกิดขึ้นหรอกค่ะ คุณกับพี่จารวีอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขมาสามปีแล้ว ไม่คิดเลยว่าพอ

รีบมาก ตลอดเวลานี้ ก็ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนที่เมืองจันทร์อ

ีมาตั้งแต่แรกแล้ว เราแทบจะไม่ได้คุยกันเลยในช่วงสามปีที่ผ่านมา ในฐานะสามีภรรยาก็เป็น

ามสัมพันธ์ระหว่างเรามันไม่ดีมาแต่ไหนแต่ไร

ะ？” จิรพนธ

ีย้ายออกไปแล้ว คุณยังไม่มีที่พักไม่ใช่เหรอ？ คุณไ

.. มันจะไม่เป็นการรบกวนคุณเหร

ง มันเป็นความผิดของผมที่ทำให้คุณต้องจากเมืองจันทร์ไปนานถึงสามปี ตอนนี้คุณกล

“จริง ๆ แล้ว ฉันไม่เคยโทษคุณเลยนะคะ เรื่องทั้งหมด มันเป็นความผิดของพี่จารวีค่ะ เรื่อง

ก็พูดว่า “ถ้าเธอมีเหตุผลไ

ป็นคนดื้อและไ

ี่เขาพูดอย่างชัดเจน แต่เมื่อได้ยินเขาเอ่ยถึง

ะถอยรถเข้าจอดในที่จอดรถใต้ดินข

ูเปอร์มาร์เก็ต เขาก็เปิดประตูให้จิรพนธ์อย่า

วิชจึงอาสาเข็นรถเข็นและเดินตามเธออยู่ด

ธอสองสามก้าว ในมือกำลังเข็นรถเข็นอยู่ ผู้ชายคนนี้นี่น่าทึ่งจริง ๆ

้เป็นคนของเธอเอง เธ

เขาเป็นของเธอ ของ

ทานข้าวด้วยกันสิคะ ฉันจะทำกับข้าวใ

มด้วยความแปลกใจ ตอนที่จิรพนธ์จากไป เ

สามปีที่อยู่ต่างประเทศ ฉันทำอย่างอื่นไม่เป็นเลย ก

้ยินคุณพูดอย่างนี้ ผมชักอยากจะลองชิ

ลับมาทานอีกแน่นอนค่ะ” จิรพนธ์หัวเราะแล้วเสริมว่า “งั้นเราสัญญากัน

บ” ปวิชตอบ

ีใจ แต่จิรพนธ์ดูออก ว่าจริง ๆ

ก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินออกมา เมื่อชำระเงินเรียบร้อยแล้ว เขาก็หยิบของทั้งหมดแล้ว

บขอจากมือปวิชมา แต่ก็โดนเขาปฏิเสธทันที “ไม่ต้องหร

ให้จิรพนธ์รู้ส

ห้อง เมื่อเสร็จแล้วจิรพนธ์ก็หันไปมองปวิช แววตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความ

นนี้รบกวนคุณแย่เลย ถือซะ

เมื่อเขาปฏิเสธเธอ “วันนี้คงไม่ได้ครับ ผมต้องกลับเข้าไปบริษัท ถ้าคุณอยาก

ณพักผ่อนเถอะครับ มีอะไ

กจะให้ปวิชอยู่ต่อ ในใจก็คิ

อย ๆ ไป เธอมี