หมู่บ้า

ฟิงซึ่งเป็นสำนักอันดับหนึ่งของบรรดาผู้ฝึกบำเพ็ญเพียรเข้ามาร่วมสืบคคี อีกทั้งเด็กหนุ่มคนนี้ยังนำทางพวกตนมาที่ศาลเก่าแก่ในหมู่

ก่อนชั่วคราว” เซียวจวิ้นหานตัดสินใจอย่า

่บ้านมีโรงเตี๊ยมขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่อยู่แห่งหนึ่ง เซีย

่อวี้หลินจะดูสงบแต่ทว่าดวงตาของเขากลับมิได้สงบเหมือนท่าทีภายนอก เขากลอกตามองไปรอบ

ะเปลือกแตงโมไปพลางนั่งคุยกันถึงคดีหญิงสาวที่เพ

ำกลับมาบนหน้าผากของนางมีสัญลักษณ์ยันต์โล

มาผิดหรอกกระมัง” ชายคนที่ส

ากกลับมาท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไป ข้าจึงเข้าไปถามถึงสาเหตุ และก

่อเหตุอีกหรอกนะ!?” ชายคนที่สองกล่าวต่อสีหน้าขอ

่ตนเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนทั้งวาจาก็สุภาพจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปปร

ิมะอีกทั้งใบหน้ายังงดงามเกินบุรุษกำลังส่งยิ้มหวานมาให้พวกตนสองคน แขกสองคนเห็นคนที

ิ้ม “เมื่อครู่ข้าบังเอิญได้ยินพี่ชายทั้งสอง

้อย กลอกตามองรอบด้าน ก่อ

ม ก่อนหันอีกด้านของพัดให้ชายทั้งสองคนดู “ให้บั

งปรากฏบนพัดพวกเขาทั้งสองคนจึงสบตากัน ชายคนหนึ่งขยับเก้าอี้ให้เขาพลางกล่าว “เช่นนั้นก็เชิญน้องชายนั่งก่อน ใน

ณพวกเขาอย่างมีมารยาท พลางเก็บพัดยัดใส่ไว้ในอกเสื้อ นั่ง

ียวจวิ้นหานกลับไม่ละสายตาไปจากแผ่นหล

นเลยหรือขอรับ” จ้าวอิงถามด้วยความ

ไร?" เซียวจวิ้

ลี่อวี้หลินก็ลุกขึ้นประสานมือโค้

ของเซียวจ

กลางห้อง เซียวจวิ้นหานถามขึ้นน้ำเสี

่อง ข้าถามพวกเขาถึงศาลเจ้าเก่าแก่ที่เราไปเยือนมาสีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปทันที บอกว่าหลังจากมีคนตายให้คอยสังเกตดูที

ณ์บางอย่าง อย่างเช่นพิธีกรรมของพว

กทีเดียว” เซียวจวิ้นห

ยิ้มกรุ้มกริ่ม “ใบหน้าและรูปร่างของเจ

นจากที่นั่งเดินไปหยุดอยู่ด้านหลังจ้าวอิงแล้วโน้มกายเข้าไปใกล้กระซิบข้างหูอีกฝ่ายแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าถือว่าท่านกำลังชมข้าไ

มมองการกระทำของเด็กหนุ่ม

้สร้างความสนิทสนมคุ้นเคยกันให้มากขึ้นอีกหน่อย ข้าคิดว่ามีประโยชน์มา

านเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของ

ชาวบ้านน่ะสิ” หลี่อวี้หลิน

้วย” เซียวจวิ้นห

กแขนเสื้อทรงกว้างวางบนโต๊ะ เขาโบกมือทีหนึ่งจู่ ๆ พู่กันสีทองก็พลันปรากฏขึ้นที่มือของเขาอย

งจำนวนมาก ไม่กี่อึดใจเขาก็เขียนเสร็จเรียบร้อยภายในพริบตา ด

ับศิษย์ใหม่หรือไม่?” จ้าว

างฉีกยิ้มกว้างออกมา กล่าวว่า “อืม.. คงไม่ทันแล้

้งแต่อายุเท่าใดหรือ?

่อนโยนตอบ “ข้าน่ะ.. อื้ม! ตอนนั้นสภาพของข้าไม่ต่างจากสุนัขที่ใกล้ตายข้าง

ตลอดพลันอ่อนลงเล็กน้อย จ้าวอิงรีบเก็บรอยยิ

เซียวจวิ้นหานเอ่ยตั

บูรณ์ภายในหนึ่งชั่วยามต่อจากนั้นบ้านเรือนทุกหลังก็มียันต์แผ่นสีเหลืองตัวอ

ลายหลังรวมถึงบ้านของตนเองด้วยก็พลันนึกขึ้นได้ว่า “เซียนน้อย

จเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็พากันกลับเข้าไปวางแผนห

่างนั่งประจำที่ของตนเอง เซียวจวิ้นหา

กียจกล่าวว่า “ใต้เท้าข้ารู้สึกเหนื่อยมากเ

ป็นอาจารย์ในยามที่ทำหน้าเคร่งขรึมจึงถอนหายใจแรงแล้วกล่าว “ก็ได้.. เข้าใจแล้ว เช่นนั

ขาทีหนึ่งก่อนจะพยักพเยิดหน

.. แล้วข

ว่าอาหารจะเสร็จเจ้าเด็กนี่ก็คงตื่นพอดี” เซียวจวิ้นหานออ

ิมหันร่างไปทางเตียงนอนมองหลี่อวี้หลินนอนเหยียดกายตรงแน่ว สองมือวางทาบกับหน้า

นเพียงเด็กกำพร้าคนหนึ่ง เท่าที่เห็นความสามารถของเขาก็นับว่ามีฝีมืออยู่บ้าง ฝึกฝนมาตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ กำพร้า แต่ใบหน