ป็นก้อนขนาดพอดีคำ ห่อด้วยใบจิงจูฉ่าย จัดวางใส่กล่องเอาไว้ ทำแบบนี้ไปจนข้าวที่หุงมาหมดหม้อ ความจริงหากนางหาสาหร่ายได้ก็คงจะ

ียงเสียงล้อเกวียนกับเสียงย่ำเท้าของเจ้าเสี่ยวไป๋เท่านั้นที่

ทิ้งเจ้า" จ้าวลี่หลินถอนหายใจออกมา ที่บอกว่าบุรุษผู้นี้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายก็ไม่เกินจริงนัก เม

ีก เหนื่อยหรือก็ไม่ ท่านต่างหากนั่งบังคับเกวียนอยู่ตลอ

รื่องขอ

องเป็นเรื่องของข้าเช่นกัน อย่าลืมว่าชีวิตข้ายามนี้ผูกติดเอาไว้กับท่านแล้ว อ้อ..อย่าได้คิดเชียวว่าข้าจะเป็

้นเสียงเหี้ยมออกมา จ้าวลี่หลินรู้สึกหวาดกลัวมาก

้นเจ้าม้าดำก็วิ่งไปอย่างมั่นคง หลบหลีกสิ่งกีดขวางข้างหน้าได้อย่างแม่นยำ แต่กร

อกมา มันตะกุยขาหน้าขึ้นพ่นลมหายใจออกจากจมูกบาน ๆ และร้องฮี่เสียงดัง จ้าวลี่หลินไม่ทันตั้งตั

น!!..เหตุใด

จ้ากรีดร้องเหมือน

นั่นมันจะชน

ดกลับมามองนาง ให้ตายเถอะ ไอ้ม้าบ้านี่มันต้องรู้ภาษามนุษย์แน่ ๆ

กวียนเอาไว้แน่น ลู่ชุนก้มลงหยิบกล่องข้าวที่ตกลงไปข้างตนเอง ดีที่เขาคว้าเอาไว้ทันไม่เ

ันหน้ากลับไป และเริ่มวิ่งไปข้างหน้าอย่างนุ่มนวล จ้าวลี่หลินถอนหายใจออกมา เอาเถอะคงเป็นเหมือนคำที่ว่

บก้อนแล้วก่อนเล่า ครั้นก้มลงมามองก็เหลือเพียงสามก้อนเท่านั้น ชายหนุ่มแอบหันกลับไปมองด้านหลัง ก็เห็นสตรีนางนั้นกำลังเงยหน้าเชิดปลายจมูกขึ้น ท่าทาง

ยุดไหล" นางก้มหน้าลงห

ข้าวมาถือไว้ ครั้นเห็นข้าวปั้นสามก้อน ก็กลอกตาขึ้น ข้าวมีถึงสิบก้อนเขากินไปเจ็ดก้อนเชียวหรือ ไ

อ[1]นำมาทำช

ลางแจ้งตากแดดร้อน ๆ เช่นนี้ ดื่มชาโป้เหอก็จะช่วยให้

ว่าเจ้ามีความ

ะที่ท่านไม่รู้เกี่ยวกั

งอายเช่นเจ้า ข

นอยากรู้ทั้งนั้น" จ้าวลี่ห

มือนการเดินทางคราวนี้ก็มิได้น่าเบื่อสักเท่าไรนัก แต่กระนั้นทั้งสองก็ไม่รีรอ เจ้าเสี่ยวไป๋ก็ยังควบออกไปอย่างรวดเร็ว จนกระท

่นางต้องนอนไม่เต็มอิ่มเท่าไรนัก เพราะไม่รู้ว่าจะมีมือสังหารบุกเข้ามาอีกหรือไม่ นึกไปถึงเมื่อคืนที่พวกชุดดำพุ่งตัวมาทางนาง บุรุษผู้นั้นไม่ได้มองกลับมาสักนิด มือเขาก็ตวัดกระบี่ทางคนผู้นั้น ปลายกระบี่ทะลุตัดหัวใจตายในด

ิง

โป้เหอ สะ