นับว่าเจ้าม้าดำนั่นรู้ความยิ่งนักมันหยุดลงที่ใต้ต้นไม้ พลางก้มหน้าเล็มกินหญ้าที่ขึ้นเกือบถึงหัวเข่า หลังต้นเถาจื่อเป็นบ้านพัง ๆ หลังหนึ่ง นางกระโดดลงจากเก

อ" นางหันไปมองระหว่างบ้านพัง ๆ แล

้อย่างนี้น่ะหรือ เขาพานางมาผิดที่หรือไม่ ถึงอย่างไรสกุลลู่

" ลู่ชุนเดินเข้าไปในบ้าน อย่าเรียกว่าบ้านเลยเถ

นสนามรบ ฝ่าบาทก็มอบที่ดินบรรพชนในอำเภอฮ

ไม่ไปอำเภอฮุ่ยหลัวเล่า พ

ภอฮุ่ยหลัวเป็น

งไปที่ดินบรรพชนสกุลลู่สิ ไป

จะอยู่ที่นี่ บ้านเดิมของสกุลถางของมารดาข้า" จ้าวลี่หลินมองใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่ม เขาไม่ได้มองมาท

้ำมีปลา ดูสิว่าพวกเราจะอยู่กันไม่ได้ เราสองคนสี่มือสี่เท้ายังต้องกลัวความลำบากอีกหรือ" ลู่ชุนขมวดคิ้วขึ้น เขาเกือบจะยกมือขึ้นเคาะหูตน

นูทั้งสัตว์ป่าวิ่งหนีไปคนละทาง นั่นยังไม่รวมงูที่นางกลัวนักหนานั่นอีก

อนกันอย่างไร เกรงว่าคง

ยัน เขาเดินผ่านนางเข้าไปข้างใน หน้าต่างบ้านที่เคยมีถูกถอดออกไปแล้ว เครื่องเรือนก็หายไปหมด พื้นบ้

วามทรงจำเลยสักนิด จำได้แค่เพียงว่านางขายตัวเข้ามาเป็นบ่าวรับใช้ในสกุลลู่ ต่อมาลู่จือเห็นเข้าก็ถูกใจรับนางเป็นสาวใช้

ลก ๆ ของเจ้าม้าบ้านั่นได้ทันที ทว่านอกจากเสียงร้องของม้าแล้ว ก็มีเสียงเรียกของบุรุษผู้ห

นตามออกมาด้วย ผู้ที่มาเรียกเป็นบุรุษมีหนวดเคราและเส้นผมสีดำแซมด้วยส

ลับมาอยู่ที่ดินของท

และนี่คือหยางไห่บุตรชายของข้า เช่นนั

กรายชื่อญาติทางฝั่งมารดาออกมาจนหมด ครั้นได้ยินว่าเขาเป็นบุตรชายของถางหลิงอี หยางไห่ที่ยืนนิ่งมานานก็เงยหน้าขึ้น

หรอกหรือ นางเป็นเช่นไรบ้างสบายดีหรื

บมาบ้านเกิดด้วย ท่านแม่คิดถึงที่นี่อยู่เสมอ"

ึงจากไป นาง

ชุนเต๋อที่สิบห้านางก็จากไปแล้ว" หยางไห่เซถอยหลังจนเกือบ

างเคยบอกกับลูกชายข้าว่าจะกลับมา อาไห่จึงไม่ยอมให้ใครเข้ามารุกล้ำที่นี่ ในเมื่อพวกเจ้าตั้งใจมาอยู่ที่นี่แล้ว ก็อยู่ไปเถอะ เครื่องไม้เครื่องมือถางหญ้าก็ไปยืมข้าได้ พรุ่งนี้ข้าจะเกณฑ์คนใน

ลือเตียงไม้พอจะนอนได้อยู่ พวกเราอาศัยกันที่นี่ได

นุ่มในหมู่บ้านมาช่วยกันถางหญ้าในบ้าน และรอบ ๆ บ้านให้พออยู่ได้ไปก่อน และยังบอกอีกว่าหากขาดเหลือสิ่งใดอย่าได้เกรงใจรีบไปแจ้งให้เขาทราบที่

ิง

zi เถาจื่