ตู จมูกโด่งกลับได้กลิ่นอะไรบางอย่างคล้าย ๆ กับกลิ่นเหม็นไหม้ มือที่กำลังหยิบรองเท้าอีกข้างมาใส่หยุดชะงัก หันหน้าไปตามกลิ่นที่คละคลุ้ง เมื่อ

ลับมามองช้า ๆ ใบหน้าหวานยิ้มกว้างออกมาอย่างยินดี นี่เป็นก้าวแรกที่เธ

้วล่ะ" คิ้วหน้าขมวดขึ้น มือทั้งสองกำแน่น จะเสร็จอย่างนั้นหรือ ควันลอยคล

ขาเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมาทีละคำ

งมาของเขา สายตาเขาเหมือนกับสายตาของผู้คนในงานแต่งวันนั้น ร่

ค์วิมานอะไร ถอยออกมาเธอจะเผาครัวฉันหรือยังไง" ม

นตนเองแน่นจนกรามเป็นขึ้นสัน โมโหแทบจะหันไปขยำคนตัวเล็กที่อยู่ด้านหลัง และเขย่า

า..กำลังท

รเช้าเป็นสิ่งสำคัญ พัททานข้าวก

นดูสิ" พงษ์พัทยื่นจานไข่เจียวสองที่ไปตรงหน้า ด้านบนสีเหลืองมองดูน่ากิน ทว่าด้านล่างกับดำไหม้ไปทั้งแผ่น หญิงสาวชินเสียแล้วกับคำพูด

อ หรือว่าเธอทำผิดตรงไหน เธอหันไปหยิบช้อนขึ้นมาตักชิ้นเล็ก ๆ มาหนึ่งคำ ครั้นเมื่อไข่เจีย

อาไว้ฝนจะหัดทำให้เก่งขึ้

้งนั้น แค่ไสหัวออกจ

ี่นี่" สิริรัตน์ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างดื้อรั้น ให้ตายอย่างไรเธอก็จะไม่ นอกจากไม่มีที

ย เพราะเมื่อเธอแย่งฉันมาได้สำเร็จ แต่เธอก็ไม่เคยจะยอมรับฉันเลยสักครั้ง แม้เราจะนอนเอากันมากี่ครั้ง ฉันก็ไม่เคยมีสถานะ แค่นั้นไม่พอเธอยังเลือกไปหมั้นกับคนที่รวยกว่า แล้วยังไงนะเหรอ พอเข

เอง และปล่อยเสียงร้องโฮออกมาจนแทบจะขาดใจ ทุกคำพูดของพงษ์พัท เสียดแทงเข้ามาในใจเธอจนเจ็บปวด เหมือนดังคมมีดที่กรีดลงมาในแผลเดิมซ้ำ ๆ เธอจำได้ด

มา ทว่าเป็นรอยยิ้มที่ดูบิดเบี้ยว ความผิดหวัง ความเสียใจถาโถมเข้ามาจนไม่อยากแม้แต่จะหายใจ เธอนั่ง

น่น คมกระเบื้องบาดลงไปที่ฝ่ามือ เลือดสด ๆ ไหลรินออกมา หยดลงพื้นเป็นดวง ดวงตาเรียวไร้วี่แวว มีเพียงความเหม่อลอย เธ

รักฝน คุณแม่ก็รักแต่ตัวเอง ฝนอยากจะสนิทกับยัยฟ้าแต่คุณแม่ก็ไม่ยอม ตอนนี้ยัยฟ้าก็