งนั้นเจ้าค่ะ” คนรับใช้ที่

ิงอิ้ง เมื่ออยู่ที่นี่จะถือเป็นอนุ ย่อม

วยเรื่องนี้กับซูเฉิงอิ้งอยู่นานโข สุดท้าย ซ

ั้งกายใจมากพอแล้ว นางจะเอาเรี่ยวแ

เดียวก็ทำให้ซูเจินเจินถูกสายตาที่รังเกียจของคนทั่วทั้งจวนกั๋วก

รีบเดินตามคนรับใช้ที่รับห

ื่องประดับทั้งหมดออกมายัดใส่มือจิ่นหาน แล้วก็กำชับอย่างละเอียดว่า “จิ่นหาน เจ้าจงเดินไปมาแถวๆ คนเฝ้าประตูบัดเดี๋ยวนี้ ไม่ต้อ

ม้ภายนอกจะได้ชื่อว่าเป็นสาวใช้ของซูเฉิงอิ้ง แต่อันที่จริงก

ติปัญญา นางล้วนแต่เป็นท

ิ้งพาซูเจินเจินเดินทางกลับสู่แคว้นเซิ่งถัง ซึ่งในขณะนั้นเอง จิ่นหานตระหนักได้

ินร่วมกันถักทอขึ้นมา ใจทั้งดวงมีแต่ความคิดจะกลับแคว้นเซิ่งถังอย่าง

หายตัวไป แต่เป็นการตายด้วยน้ำมืออ

บคำสั่งของซูเฉิงอิ้

รีบพอดี จากนั้นนางจึงหันหลังเดินกลับเข้ามาในเรือน เมื่อเห็นว่าใบหน้าคุ

สียงกระซิบกระซาบจากคนรับใช้ในชานเร

งแห่งเรือนเจี๋ยจื่อของพ

ล้วก็แค่นักโทษจากแคว้นเซิ่งถังเท่านั้น ได้ยินมาว่าครอบครัวของนางโดนประหารยกตระกู

ง นับจากนี้ไป ยังต้องมานั่งก้

แรงและหยาบคายขึ้นทุกที เห็นได้ชัดว

้อขึ้นและตั้งท่าจะออกไปข้างนอกทันที “ข้าน้อยจะใ

ค่ว่า “ข้าเหนื่อยเต็มทนแ

ณหน

ปส

บชาอยู่ริมหน้าต่างเพียงลำพั

มิใช่ความลับ แต่ก็ใช่ว่าจะเล็ดลอดมาถึงหูคนรับใช้ในจวนกั๋วกงได้โดยง่าย ที่บรรดาคนรับใช

่อล้อต่อเถียงกับคนรับใช้ทั

ี่หน้าประตูก็มีใครคนหนึ่งเอ่ย

สียงดังกล่าวกระตุกมุ

เถาที่คนรับใช้พูดถึ

ิดชอบหน้าที่ทั้งหม

งอิ้งวางถ้วยชาลงแ