เล่า มันคือหม

ออกและพูดว่า “ใครๆ ต่างก็บอกว่าดินแดนของแคว้นเป่ยเหลียงเป็นที่ราบสูง สัตว

ถงใหญ่เมื่อได้กลิ่นหอมที่เข

ความ

งเอาไก่ไปตุ๋นแล

ิน่าล่ะเมื่อกี้นี้ซูเฉิงอิ้งถึงได

่ก็ดำมากเท่านั้น ลูกตาสีเหลืองอ่อนของนางลืมขึ้นม

ประตู มีแม่บ้านคนหนึ่งมอบไก่ให้ข้า แถมยังพูดอะไรบางอย่างที่ไม่ค่อยชัดเจนนั

นมหลี่เข้าเต็มเปา จนนางไ

ับไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ เลย เมื่อกี้นี้ตอนที่นางมอบของไป ไม่มีเจ้านา

ีดร้องออกมาเสียงแหลมก่อนจะพูดว่า “เพราะเจ้ามาจากตระกู

ดสินใจจากจักรพรรดิของเซิ่งถัง อีกอย่างท่านปู่ ท่านพ่อและท่านแม่ของข้าต่างก็เอาชีวิตของตนเองชดใช้เรื่องนี้ไปแล้ว เร

ิ่งหรือถ่อมตนจนเกินไป แล้วก็พูดขึ้นว่า “ตอนนี้ข้าคือองค์หญิงจ้าวเหอแห่งเซิ่งถังแล้ว ในเมื

งโถงใหญ่

่อยู่ตรงนั้นต่างก็ไม่มีใครกล้าตำหนิอ

านั้น พวกนางสามารถดูถูกซูเฉิงอิ้งได้ แต่

ั่ง นางไม่ได้สนใจเลยว่าผลลัพธ์ของวันนี้จะเป็นอย่างไร นางรู้แค่ว่าหลังจา

คิดเรื่องนี้อยู่ นางก็รู้ส

าอย่างตามใจ เติบโตมาในห้องส่วนตัวของสตรี นางเหนื่อยจากการเดินทางมามากแล้ว เมื่อกี้นี้ก็รออยู่ข้างนอกจวนกั๋วกงอย่างทรม

นี้ทำขึ้นมาเพื่อ

นก็ตกเป็นเป้าหมายที่ทุกคน

ิ้งก็คงไม่ต้องตุ๋นไก่ แล้วก็คงจะไม่มีฉากที่ทุกคนใ

บแล้ว รอบนี้โดนซู

ฎของเซิ่งถังแล้ว ผู้อาวุโสต้องทานก่อน ฮูห

ีกะจิตกะใจไปทานแกงไ

รถจัดได้แล้ว ฮูหยินใหญ่ฝืนพูดออกมาสั้นๆ ไม่กี่คำ จ

ดังนั้นสถานที่ที่นางต้องอาศัยอยู่จึงไม่ได้แย่อะไร เมื่อนางมาถึงหน้าประตู นางก

ยู่ตรงร่มเงาของศาลา บางคนก็พิงราวบันไดงีบหลับ เมื่อพวกเขาเห็นซูเ