ันเฉินจิบจากขวดแล้วหันกลับไปมองทางสีจั้นถิง “ได้ยินมาว่า เสิ่นเหยียนเป่ยเพิ่งโผล่หน้ามานี่ เมื่อคืนเหมือนเขาจะพาผ

งเย็นชา เขาถามขึ้นว่า “

หนันเฉินใช้สายตาบ้องแบ๊วราวกับลูกสุนัขมองสีจั้นถิง เขาลือกันให้แซ่ดว่า เสิ่นเหยียนเป่ยจงใจพาผ

ก่อนจะหันไปจัดการงานตรงหน้าต่อ “สงสัยอะไรก็ไปถามผู้ช่วยจิ่ง”

เดินไปลากตัวผู้ช่วยจิ่งเข้าห้องรับรองโล่ง ๆ “พี่รั่วอันสุดสวย บอกฉันหน่อยสิว

ห้มาถามเธอ เธอตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “หล่อนดื่มเหล้าหนักเกินไปจนกระเพาะอักเสบน่ะค

？” หนันเฉินเคยเห็นคนจำนวนไม่น้อยที่ยอมดื่มเกินตัวด้วยความเห็นแก่เงิน จนป่วยเป็นโรคก

อรู้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเพราะตอนนี้นเธอยืนรอเจ้านายอยู่ข

เหรอ？ หล่อนเป็นใครกันแน่？ โดยปกติแล้ว เฮียถิงคงจะให้คนลากคนที่ทำให้เขาไม่พอใจออกไปให้พ้น ๆ นี่นา！ แต่ผู้หญิ

บข้างหูเขาว่า “หล่อนเป็น..

ินค่อนข้างโอเวอร์ไปนิด เขากระโดดขึ้นจากโซฟา ส

ณได้ยิน

งถึงกลับมาตอนนี้？ แถมมากับเสิ่นเหย

ปลายหมาด ๆ สมัยนั้นเขาได้ยินเรื่องอุบัติเหตุที่เป็นสาเหตุทำให้ลูกชายสีจ

้าที่แม่ที่ดี ดูแลลูกน้อยวัยห้าเดือนได้ไม่ดีพอ เป็นเหตุให้ลูกช

เธอฆ่าเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองกับสีจั้นถิง และกล้ากลับมายังเมืองหวยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งไม่ต้อง

หนันเฉินก็รีบกลับไปยังห้องทำงานซีอีโอบริษั

เฉิน นายเป็นคนที่คนในเมืองหวยเคารพนับถือ ทำไมถึงไปนั่งนินทาผู้หญิงล่

ก่อนจะถามซ้ำอีกครั้งว่า “คิดว่าที่หล่อนกลับมา เพราะจะมาอ่อยเฮียอีกรอบไหม？ ตอนนี้เฮี

ะที่เขาพูดว่า “หนันเฉิน ถ้าไม่มีอะไรทำจริง ๆ แวะไปช่วยสุนัขจรจัด

ัตวแพทย์ เขากำลังเตรียมสอบเ

ง เลิกพูดถึงเรื่องนั้นเถอะ เจ้าหลงหลงเพิ

ันเฉิน แต่เขาไม่อยากมานั่งพูดเรื่องหมาแม

ีบวิ่งไปถามผู้ช่วยจิ่งอีกครั้ง “เช้านี้ฉันว่าง บอกหน่อยสิว่าอ

กี่ยวกับผู้หญิงที

ว่า “คุณหนันเฉินคะ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันก็ไม่

า ขอบใจนะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง

องสีจั้นถิงเท่านั้น แต่ทั้งเสิ่นเหยียนเป่ยและสีจั้นถิงยังเป็นพี่น้องคนละแ

ง เมืองหวย ซ่งชิง

ได้สติขึ้นมาทันพอที่จะรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แต่เนื่องจากร่างก

ู้ถึงสายตาที่จ้องมองมาที่เธอ เธอลืม

ว่างเปล่า เขาบอกเธอ

ผู้นี้ในเมืองหวยมาก่อน อย่างไรก็ตา

ตียง “แต่แน่นอนว่า ยิ่งผู้หญิงสวยเท

นเป็นคนเลว？’ ซ่งชิงเหอจ้องเขม็งไปที่เขา แล้วพูดด้ว

นหลังพิงเก้าอี้ ยกมือขึ้นกอดอก เขามองเธอด้วยท่าทางเฉยชา แม้ว่าเธอจะไม่สบายและหน้าซีดเป็นศพ แต่กระน

งไม่ออกไปตอนนี้ ฉันจะแจ้งตำรว

ทำไมคุณถึงทำตัวรับมือยากได้เหมือนเขาขนาดนี้？” ไม่แปลกใจเลยที่ทั้งสองคน

นเวลานาน ซ่งชิงเหอรู้สึก

อยื่นมือให้เธอ แต่ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะคว้ามือเขาทันทีที่เขาเอื้อมมือออกไป เธอด

าหาว่าฉันไม่เตือนละกัน โอเคไหม？” ซ่งชิงเหอที่ตอนนี้อาร

เขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่า ตัวเองถูกผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ดึงซะหน้าทิ่ม มิหนำซ้ำยังเป็นผู้หญิงที่นอนป่วยอยู่บนเตียง

ธอได้ไม่กี่นาที เขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงได้เป็นคุณนายสี เมื่อหลายปีก

ินหนันเฉินพูดถึงสีจั้นถิง ซ่งช

าพยักหน้ารับอย่างภูมิใจ “แน่นอน！