นมาหลายปี แต่ไม่ได้ไปมาหาสู่กันเลย เพราะ

ป็นยังไงบ้าง

ู่ได้

ทเน้นผักหญ้าเป็นหลัก แต่ทุกอย่

มาให้เขากิน หรือสั่งอาหารหรูจากโรงแรมมาเหรอ ก็ไม่อี

ยอยากส่งมาลองให้หัดเรียนรู้ชีวิตและพึ่งพาตัวเองให

่อก็อยู่ที่

ไม่ค่อยได้กลับมาที่นี่ เพราะงานยุ่ง เจอกันอีกทีลูกโตเป็นหนุ่มขนาดนี้แ

ไม่ถูกปาก แต่ก็ฝืนกินใ

องระงม ภูผานั่งเขียนไดอารี่ลงมือถือ อย่างน้อยบ้านทุ่งแห่งนี้ก็ย

วกใดๆ กับข้าวก็เผ็ด อาหารไม่ถูกปากเอาเสียเลย เพราะไม่เคยกินมาก่อน

ะ!’ พร้อมเสียงหัวเร

ี และอาจจะจำไปตลอดสามเ

่องเขาแล้วกำลังเยาะเย้ยเขาอยู่ล่ะ

ั้งแปลกที่ ทั้งร้อน ทั้งเงียบจนวังเวง

สียงควายร้องเบา ๆ ปะปนไปกับเสียงตะ

ได้เข้าหูของคุณชายเมืองกรุงเลยแม้แต่นิด เขายังหลับตาพริ้ม กอดหมอนหนุนอย่

ค

กเสียงดัง พร้อมกับเส

ินเมืองไปจนถึงชาต

ื่น ผงกศีรษ

บบนี้ได้ยังไง

้มสะท้อนตา พร้อมใบหน้าที่เปื้

้วย!” เขาจำได้ว่าเมื่อคืนบิดาของเธอฝากเขาเอาไว้กับเธอ เพราะท่านเป็นกำนัน แต่ละ

ระทานอาหารเธอก็ยังทาแป้งเสียหน้าขาว แต่พอวันนี้ได้เห็นใบหน้าชัดเ

ๆ ลุกขึ้น เดินเป๋ ๆ ออกจากห้อง ทั้ง

วก็ทำงาน นายมาอยู่ที่นี่ก็ต้องทำตาม จะมานอนกินบ้านกินเมืองให้ใครต่อ

า เธอมีอะไรอีกเนี่ย”

นะ คนที่นี่เขาตื่นกันตั้งแต่ไก่โห่ แล้ววันนี้ฉันก็มีอะไ

นคิ้ว

นแล้วชี้ไป

ชื่อ ‘ทองแท้’ วันนี้น

” เขาเบิ

รัดเชือกไว้กับต้นไม้ ภูผามองมันเห

้ควายเหรอ

้แปรงตรงสันหลังแล้วมันจะหลับตาเคลิ้มเ

ฉันไม่ทำ” ภูผา

ำอะไรเป็น ถูกต้องแล้วที่พ่อของนาย

ฉันทำ

ะไรขอ

พอพูดไปแล้วคำพูดมักเป็นนายเส

ดๆ เขาถึงกับตบหน