งให้ข้าคนละคำ

จทิ้งนางได้ ท่านแม่มองดูสิเจ้าคะ แถวนี้มีคนดี ๆ ที่ไหนก

แหละที่จะทำร้ายกันเอง นางเคยได้ยินเรื่องผู้ลี้ภ

กิดอยากเป็นคนใจดี เหตุใดข้าถึงได้แต่งสะใภ้เบาปัญญาเช่นนี

โหดร้าย หากไม่ติดว่ากำลังลี้ภัยอยู่

ตัวไม่ถูก “ท่าน

บปาก หากเจ้ายังไม่ทิ้งเด็กนั่น

รสาวยืนอยู่ พวกเขาเหมือนกำลังตกใจกับคำด่าทอของผู้เป็นย่า แต่กระนั้นฉ

้าทำไม่ได

ี้ยงเหมือนกัน จึงรู้สึกสงสารเด็กน้อย

็กน้อยแล้วถอนลมหายใจเบา

ให้เด็กคนนี้ร่วมเดินทาง

องภรรยาเป็นอย่างดี อีกทั้งเด็กน้อยผู้นี้ก็

าแล้วรึ วันนี้ข้าจะตีเจ้าให้ตายเสีย !” น

าที” หวงจงทนดูต่อไปไม่

่น ก็ปล่อยเถอะขอรับ ขอเพียงแค่ไม่มาแบ

าเห็นว่าหากชักช้ากว่านี้จะหาที่พักคืนน

นางเจียงจำต้องหยุดโวยวาย แต่ยัง

กมีภาระเพิ่ม ก็ต้องรับผิดชอบกันเอาเอง ห

ของรองของบ้าน เรื่องอื่นพวกเขาไม่ยุ่งได้ แต่เรื่

บียงส่วนกลางแน่นอน” ฉินซื่อรีบต

เอาไว้ให้ดี ๆ

าค่ะท

งบ้านสามที่กำลังป้อนน้ำให้เด็กน้อยอยู่ พร้อม

ป็นอันตรายระหว่างเดินทาง ส่วนฉินซื่ออุ้มหวงจื่อเหยาบุตรสาวในว

ที่นี่ เดิมทีทุกคนลี้ภัยมาจากหมู่บ้านจินเซ่ออำเภอชุ่นในเมืองหลี แต่ตระกูลหวงกลั

ชพันธุ์ได้อีก จึงไม่คิดกลับไปอดตายกันที่นั่น นางหารือกับส

กมาทำข้าวต้มให้ครอบครัวได้กินกัน ยามนี้ที่หลินลู่ฉีได้ตื่

วงจื่อเหยาจิ

ม่กล้าแตะเนื้อตัวนาง เขาทำเพี

ยน้องสา

?!” เด็กคนนี

ั้งแต่เดินทางมา อีกฝ่ายไม่ได้พูดออกมาแม้แต่คำเดียว เขารี

น้องสาวคนใ

่นขึ้นในทันที

นางจะเป็นใบ้” หวงจื่อถงอายุเพียง

กคนนี้เป็นใบ้จริง เขาไม่ใช่ว่ากำลังเพิ่มปัญหาให้กับครอ

ได้ไหม” เขาถามน

ัวเองมาค่อนวัน ก็คลายรอยยิ้ม

ดบุตรชาย ก่อนหันกลับมาสนใจกับเด็กน้อยต่อ “เช่นนั้นเจ้าจ

ม่ นางจึงส่ายหน้าพร้อมเอ่ยเบา ๆ “ข้าจำไม่ได้” พร

า คล้ายกระแทกเข้ากับของแข็ง มิน่านางถึงนอนสลบไ

ร ต่อไปข้าจะรับเลี้ย

ใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่ออยู่กั

วทั้งสอง “เจ้าเรียกข้าว่าท่านลุง ส่วนนี่

พยายามใช้ความคิดอย่างหนัก ก่อนตอบออกไป

ค่รู้สึกว่าชื่อนี้เพราะมาก แต

ิดา “ท่านพ่อข้าเรียกน้

น้อย ๆ ของเขา “ได้สิ

มาก นางปรายตาไปทางฉินซื่อ

ตักให้เหมือนเดิมห้ามเพิ่มเด็

ักเองกับมือ” จ้าวซื่อส

ของแต่ละคนออกมา ตักข้าวต้มใส ๆ ใส่ชามของแต่ละคน ระหว่า

จ้ากินข้าวของข้าก็แล้วกัน” ฉินซื่อยื่นถ้วยข้าวต้มไปตรงหน้าขอ

วัน หากไม่ได้กินข้าวเกรงว่าพรุ่งนี้

“เอาของข้าก

ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก ยื

ี้ที นางกระแอมเบา ๆ ทุกค

ะ” นางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ ในใจเกิดความละ

ดถูก มามาพวกเราสี่คนแบ่งข้าวให้นางคนละคำดีก

ม่เจอ น้ำตาคลอเบ้าออกมาด้วยความหดหู่ อาหารเล

ิน” ฝ่ามืออบอุ่นของฉินซื

นเข้าต้มลงท้องไป ในช่วงเวลาโหดร้ายนี้