หรา แขกเหรื่อที่มาร่วมงานต่างก็เป็นบุคคลสำคัญจากวงสังคมชั้นสูง พิธีถูกจัดขึ้นอย่างเป

ี่ดูดีในชุดสูทสีดำ ท่ามกลางเสียงเพลงที่บรรเลงขึ้นเพื่อเฉลิมฉลอง

ทางการ เสียงปรบมือดังขึ้นจากแขกในงาน แต่ทั้งคู่กลับรู้สึกเหมือน

ฒน์ เพียงแค่ต้องการให้คู่แต่งงานใหม่ได้มีความเป็นส่วนตัวเพื่อให้เหมาะในการเริ่มต้นชีวิตคู่ของพวกเขา นลินีรู้สึกทั้งตื่นเต้นและกลัว

้ บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอบอุ่น เตียงนอนสีขาวสะอาดตาเรียงรายไปด้

ิธีอวยพรตามประเพณี เป็นช่วงเวลาที่ผู้ใหญ่มอบคำอวยพรแ

วกเธอสองคนครองรักกันอย่างมั่นคง รู้จักให้อภัยและดูแลกันเสมอ อย่าปล่อยให้เรื่องเล็กน้อยมาท

าวคำอวยพร “ขอให้พวกเธอมีความสุขทุกวันนะจ๊ะ อยู่ด้วยกันนาน ๆ และที่

ยทั้งความเข้าใจและการปรับตัวกันและกัน ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ แต่ถ้าเรารักและดูแลกัน

กเธอมีความสุขในทุกๆ วันของชีวิตคู่ อย่าลืมว่าสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตคู่คือการสนับสนุนและดูแล

ก็ต่างเข้ามาอวยพร บ้างมอบของขวัญเล

่วนนลินีเขินอายกับคำอวยพรนั้นจนหน้าแดง ขณะที่ผู้

เจ้าบ่าวก็หัวเราะอย่างเบา ๆ ก่อนจะกล่าวลา “เอาล่ะ ทุกคน เราควรจะป

ท้าย ก่อนจะเดินออกจากห้องหอ ทิ้งให้บ่าวสาวอย

แขก เขาปิดประตูเบา ๆ และหันมามองนลินีที่ยืนอยู่กลางห้อ

ี่นันทวัฒน์เดินเข้ามาในห้อง เขาไม่ได้มองเธอเลยแม้แต่น้อย ดวงต

าโดยไม่สบตาเธอ "ผมมีเรื่องต้องทำ ขอไปจั

"ค่ะ... ตามสบายค่ะ" แม้ว่าในใจเธอจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอหวังว่าบาง

ินีมองตามแผ่นหลังของเขาที่ค่อย ๆ หายไปจากประตู ความเหงาและความเศร้า

ายใด ๆ นลินีเริ่มรู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอฝันไว้ มันไม่ใช่การเริ่มต้นของชีวิตที่มีความสุขเหมือนที

ไปด้วยความรัก แต่กลับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่คนเดียวในห้องที่กว้างใหญ่และเย็นชา เธ

ู้สึกถึงความเงียบงันที่หนักอึ้งและความเหงาที่ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เธอพย