้ผลักจ้าว
ู้ซิงจือไปกี่ครั้งแล้วว่าเธอไ
ิงจือก็
เหรอ? ซวีหยาน บันไดมันยาวขนาดนั้น ถ้าเป็นเธอ เธอจะต
งเย็นชา “นี่เป็นความผิด
วเราะอย่างขมขื่น เธออดไม่ได้ที่จะถามตู้
งงานกันมา
มาเตรียมอาหารเช้า ตอนกลางคืนต้องทำความสะอาดบ้านทั้งหลังจนกว่าจะได้นอนพักผ่อน เธอต้องทำงานหนัก
่นงานเธอ ทุกคนไม่เคยให้ความสำคัญกับเธอเล
มอบความดีทั้งหมด ความอ่อนโ
ของเธอไม่เคยเชื่อใจเธอ
ำเสียงที่เย่อหยิ่งน
ไม? แค่ฉันพูดคำเดียว
าก็จะเจ็บปวดแทบตาย เธอว่า ถ้าฉันล้มลงไปแล
ยังอยากจะมาแย่งผู้ชายกับฉันอีก
ว่พูดถ
ธอเป็นเหมือนขยะที่
นพูดคำนี้ออกมาทีละคำ “ต
านกับเธอก็เพราะถูกบังคับจากพ่อ สามปีผ่านไป เขายังไม่อยาก
ูดอะไ
ชื่อว่านี่คือคำพูดที
ยการหย่า วันนี้เ
ด้วยเหต
ือ ฉันบอกเลยว่าฉันไม่ได้ผิด ฉันซ
งจือหน้าดำคร่ำเครียด “เธอ
ายังไม่มีแม้แต่สายตาที่อ่อนโยนให
ไป ตู้ซิงจือเพียงแค่ยิ้มเย้ยหยัน “การหย่าคือสิ่งที่เธ
ิงจือ เขาไม่แม้แต่จะหันมามองเธอเลย รีบขับรถออกไปอย่างรวดเ
สุดท้ายของซ
อ ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้
งโล่งใจ แล้วเดิ