มือเรียวรับภาชนะมาอย่างนุ่มนวล แล้วส่งต่อไปให

พสินค้าส่วนตัวที่ไม่มีใครมองเห็น นางไม่ได้อดอยากจ

บยื่นเสบียงอาหารอันน้อยนิดข

งชิ้นใหญ่ๆ นางกินไปครึ่งหนึ่งในยามดึกและยังได้กินส่วนที

มาเช่นกันใช่หรือไม่” นางกระ

เล็กน้อยก่อนจ

อยภายหลังนางจะได้ไม่ต้องมาคอยตอบคำถามว่าเหตุใดนางจึงไม่ยอมกินอาหารที่ทหารแจกจ่ายให้ หรือ

ตาเป็นประกาย ก่อนที่ท่านยา

น่ๆ ดูนั่นสิ!” หญิงชราชี้

ำ พากันถอยหลังหลีกทางให้ทหารกลุ่มหนึ่งคุม

อู่หลิงเยว่ร้องทัก รอยแผลเป็นที่พาดผ่านคิ้วซ้ายของ

เยียนใส่ร้ายให้โทษ เป็นท่านแม่ทัพเซี่ยที่ออกหน้าช่วยเหลือเอา

มคนที่รังแกเจ้านี่!!” อู่หลิงเยว่ชี้ไม้ชี้ม

เยี่ยนหรูยื่นมือไปแตะข้อศอกส

และสายตานับร้อยคู่ที่จ

ีเข้ม สายตาแน่วแน่ดั่งเหล็กกล้า รอยแผลเป็นบนหัว

มเหงรังแกผู้อื่น ซ้ำยังข่มขู่มิให้ผู้เดือดร้อนกล้าเปิดปากกล่า

ั่วครู่ แล

่อเรื่องด้วยตา หากปล่อยไว้ก็จะกลายเป็นเยี่ยงอย่างให้ผู

ยตัวออกมาเมื่อใด ก็จะย้อนกลับมาทำร้ายนางกับอู่หลิงเยว่อีก หากพวกเข

ามิใช่หรือขอรับ ตอนนี้เขายังไม่กลับมา ท่านต้องส่งตัวเราไปคุมขังเอาไว้อย่า

งสามมานอนคว่ำกลางลาน ใช้ท่อนไม้ขนา

าก็เป็นคำสั่งจากท่านแม่ทัพ!” ซ

าดังเสียดหู ลำตัวของชายผู้ถูกลงทัณฑ์สั่นส

ิบ!" เสียงซูหลางดังก

รั้งดั่งกระแทกลงบนหัวใจผู้ชม ทุกคนยืนนิ่งงัน บางคนหลบต

ดวงตาคู่งามเยือกเย็นไม่ได้เบือนหนีแม้แต่น้อ

เขาสามารถทำเรื่องร้ายแรงได้ในชั่วพริบตาและนั่

็ดขาดข่มขวัญไว้บ้าง บางทีพวกเขาอาจจะไม่ต้องรอใ

ปยังเรือนคุมขังไม่ได้ปล่อยให้เป็นอิสระ นางได้ยินเสียงไป๋เยี่ยนหรูถอนหา

ลงเพียงเท่านั้นแล้ว ทว่ากลา

งกายสั่นเทา ใบหน้าตอบซีดเผือด ดวงตาปูดโปนโ