ามคนปีนขึ้นต้นไม้ใกล้ทางเดิน พวกเขากำลังพยายามค้นหารัง

ผ่และไม้เนื้อแข็งไปทำรั้ว เพื่อขยาย

ชินกับภาพความวุ่นวายปนเอาชีวิตรอดแบบนี้ นางไม่ใช่แขกแปลกหน้าอี

มหลังคา ตั้งอยู่รอบนอกหมู่บ้านค่อนไปทางท้าย ส่วนกลางหมู่บ้านเป็นบ้านเรือนของช

มล้อม มองจากสายตาของนางแล้ว คาดว่าทหารที่ประจำอยู่คงไม่ถึงสองร้อยคน

ำและเป็นจุดรวมพลที่ไว้ใช้แจ้งเหตุ

งครัวซึ่งดัดแปลงมาจากยุ้งฉางของชาวบ้าน ก

ดุดันของคนที่แข็งแรงข่มขู่ให้ไปต่อท้าย ซึ่งนาง ท่านยายหุยและสตร

ห็นทหารนายหนึ่งกำลังยื่นห่อใบไม้เล็

ยู่เลย” เขากล่าวพลา

ดาของพวกเขา ซึ่งก็มิใช่ใครอื่นเป็นซุนเหยาที่อู่หลิง

้าให้ซุนเหยาสั้นๆ แล้ว

งเขา ก่อนจะหันไปกระซิบกับไป๋เยี่ย

นัก เมื่อได้ยินคำพูดของอู่หลิงเยว่จ

มีข้าน่ะ..สมัยที่

ดรู้เรื่องของผู้อื่นจนเขาจับได้ “พี

หญิงที่ซุกอยู่ข้างกาย “ไม่เป็นไร ข้าไม่ใช่

่ยถามอย่างนุ่มนวล “พี่สาวซุน

้าเล็กน้อย “ข้าเป็นคนกลุ่มแรกๆ ที่เดินทางมาพร้อมกับแม

เจ้าคะ? เหตุใดจึงระหกระเหินมาถึงที่

ที่มิใช่หรือ แล้วเหตุใดแม่ทัพเซี่ยจึงมาปรากฏต

าส่ายห

พเซี่ยจึงได้รับพระบัญชาให้นำกองกำลังส่วนหนึ่งจากเมืองหลวงมาประจำการยังค่ายสนับสนุน

้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ไป๋เยี่

อยเลย แล้วเหตุใดแม่ทัพเซี่ยจึงมาห

ดแล้ว ค่ายตะวันตกถูกทำลายก่อนแม่ทัพเซี่ยจะไปถึง ฝั่งเมืองหลวงก็ส่งข่าวมาว่า ว

ย ท่านแม่ทัพเลยพาทหารที่เหลืออยู่ทั้งหมดเดินทางมาที่นี่ ระหว่างทางพวกเราก็สูญเสียคนไปไม่น

ียบเฉย ไม่มีทีท่าจะซักถามต่อ คล้ายกับว่าเรื่องที่ได้ยินมาเท

้ซุนเหยาต้องโศกเศร้ายามที่

ือนเด็กวัยเดียวกันคนอื่นๆ ดูจากสีหน้าซีดเซียวของซุนเหยาแล้วก็พอจะเดาได้

่อแถวของผู้คนที่ต่อยาวเพื่อรับเสบียงประจำว

ดูไม่ออกว่าทำจากสิ่งใด สีตุ่นหม่น คล้ายต้มวัชพืชรวมกับเศษแป้งเหนี