้เจ็บปวด แต่เธอไม่สนใจความเจ็บนั้น รีบคว้ามือของอว๋นถงไว้ "ถงถง ถ้าเธอยอมอยู

ี่แท้จริงของตระกูลฟู่ เมื่อฉันดีขึ้น ฉันจะมอบกุญแจและบัญชีทุกอย่างในบ้านให

คำพูดที่ดังอยู่ข้างหูเหมือนกุญแจที่เปิดปร

เธอแบบนี้ ยิ้มและพูดว่าถงถงคือเจ้าของบ้านใหม่ของตระ

ยกันมานานแล้ว" จนถึงวาระสุดท้ายของเธอ ฟู่หมู่ยังบ่นต่อหน้าฟู่จิ่งห

ารบ้าน ถือว่าเธอเป็นคนนอกที่ต้อ

ก้มตาลง มองมือของฟู่หมู่ที่ดูแก่ข

งเงยหน้าขึ้น มองต้นจำปีนอกหน้าต่าง "เขาเลื

อนาคต ใครจะพูดได้แน่ชัด

งเธอ แสงแดดตกลงบนใบหน้าสวย

ปิดปากที่จะพูด คำสัญญาและคำขอร

าวที่เห็นมาตั้งแต่เล็กๆ ตระก

งดึงผ้าห่มให้เธอเบาๆ แ

่วย เธอเห็นซ่งปั่นเสวี่ย

้ามีรอยน้ำตาที่ยังไม่แห้ง เมื่อ

ๆ "ได้ไหม... ได้ไหมที่ขอพูดด้วย

ม่พูดอะไร ถือว

ๆ คือหลังคาสีแดงของโรงพยาบาล กลิ่นอาก

งุดหงิดขึ้นมา

"ฉันรู้ว่าคุณดูถูกฉัน คิดว่าฉันมาจากหมู่บ้านชาวปร

กที่คุณนึกไม่ถึง เสื้อผ้าใหม่ที่สาวอื่นมี ฉันไม่เคยมี มันคือจิ

่ดีกว่านี้ แต่ฉันมีเพียงจิ่งหราน ขอร้องให้คุณปล่อยเราได้ไหม? คุณออกจากเขา ออ

มองเธออย่างเงียบๆ ม

ว่าอว๋นถงไม่ตอบสนอง เพียงแต่

อยๆ หมองลง ตาแ

ยนไป "ฉันพูดมามากขนาดนี้ คุณไม่รู้สึกอะไรเลย

ตาขึ้นเล็กน้อย

ยความรู้สึกอ่อนไห

่ดูสงบเยือกเย็น ความโกรธไ

งตบหน้าดัง