ับมาในขณะที่许茉กำลัง

ยความอยากรู้ หยิบรูปปั้นเล็กๆ บนโต๊ะน้ำชาขึ้นมา “นี่คืออะไร น่าเกลียดจ

นียวก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ที่พื้น เธอวิ่งเข

เพื่อปลอบโยน มองไปท

องมีปฏิกิริยาขนาดนี้ไหม?” “月月ยังเป็นเ

นของ宋瑾瑜 นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่宋瑾瑜ให้เธอ ทั้งสอ

ต้องทิ้งไป ทำไมต้องโกร

็บของและหัวเราะเยาะ “คนบ้านนอกอย่างเธอ พอฉันไม่อยู่ก็มายั่

ั้งจิตวิญญาณและร่างกายของเราสอดคล้องกันอย่างสมบูรณ์” “เพร

วยแรง “เธอน่ารังเกียจจริง

าย เธอปิดหน้าที่บวมด้วยความเจ็บปวด

ปฏิบัติต่อ月月ให้ด

ใจจะโต้แย้ง เสียง月月ก็ร้องไห

กไป อุ้ม徐令仪ขึ

แดงของ徐令仪ด้วยสายตา

ิงใจที่จะยอมรับ

หวังในตัวเธอ

徐令仪ออกไปโ

ั้งสองคนกลั

่เท้าของ许茉 “เธอเก็บของทำไม?” “บ้านมันเล็ก ฉันแค่เก็บขอ

องเล็กๆ น้อย

องตัวเองเพื่อให้徐令

งๆ และอยากจะทำดีให้徐令仪 宋瑾瑜มองด

จ หลังจากจัด徐令仪เข้

หัน 许茉ย่อมมีความรู้สึกโกรธอยู่บ้าง เ

“ขอโทษนะที่รัก วันนี้ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรตะค

ะไม่ให้มารบกวนชีวิตเราอีก” เขาพู

ับ许茉 เขาเริ่มคิดถึงเธอ 许茉นึกถึงวิดีโอที่ดูตอนกลางวัน รู้

ยได้ไหม?” 宋瑾瑜ปล่อยมือทันที

ก 月月กลับพูดอายๆ “ป้าคะ พาหนูไปดูระเบียงได้ไหม?

กไปอยู่แล้ว เล

บียง ก็มีแรงผลักดันกระแท

้าว กระถางต้นไม้ข้างหลังทำ