างสุดขีด ร่างกายของเธออ่อนแอ และจิตใจของเธอกำลังจะพังทลาย เ

สะอาด ภาคินยืนอยู่ริมหน้าต่าง หันหลังให้ห้อง ฟังการวินิจฉัย เขารู้สึ

ปราะบางเพียงใด เขาเห็นความเย็นชา การท้าทายของเธอ และเข้าใจผ

ธอคอยพยุง เธอสวมชุดผู้ป่วยสีขาว ใบหน้าซีดเซียวและ

เธอกระซิบ เ

งๆ เธอ “จูลี่ ค

งฉันเหรอคะ? โอ คุณภาคิน ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่เคยตั้งใจให้เรื่องทั้งหมดนี

้โปรด อย่าโทษพี่พราวเลยนะคะ เป็นฉันเอง ฉันเป็นคนที่สร

องเป็นเหยื่อผู้ใจกว้าง ภาคินรู้สึกถึงความคับข้องใจและสิ้นหนทาง

องคุณหรอกจูลี่” เข

าของเธอเป็นประกาย “ฉัน.

าราวกับถูกชกเข้า

เธอสำลักเสียงสะอื้น “ลูกขอ

ะมันก็ได้ผล ความรู้สึกผิดที่เคยเป็นเพียงประกายไฟในอกของภาคินก็ลุกโชนเป็นไฟนรก เด

“ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องแปลกที่จะข

ใจของเขากำลังสับสนวุ่

สียงกระซิบ “เธอเป็นศิลปินที่เก่งมาก ง

ธออาจจะสร้างสรรค์อะไรบางอย่างให้ฉันได้ ภาพศิลปะชิ้นหนึ่ง เพื่อรำลึกถึงลูกท

การณ์อย่างยิ่ง จนภาคินต้องใช้เวลาสัก

ว่ากันว่าศิลปะที่สร้างขึ้นจากอารมณ์ที่ลึกซึ้งจะมีพลังพิเศษ และพี่พราว...เธอรักค

กด้วยซ้ำ ที่จะขอให้พราวในสภาพปัจจุบันของเธอ สร้าง

ที่พวกเขาสูญเสียไป ลูกที่เขาไม่เคยรู้ว่ามีอยู่จนกระทั่งวิน

นโยนและโน้มน้าว “ฉันแน่ใจว่าเธออยากจะสร้างอะไรบางอย่างเ

จะกล่าวหาหัวใจที่เมตตานั้นว่าไร้มนุษยธรรม ความรู้สึกผิด

ิบ มือของเธอบนแขนของเขาแน่นขึ้น “มั

รู้สึกสับสน แต่ความโศกเศร้าของจูลี่ การสูญเสียของเธอ รู้สึกเร

ก็ได้” เขาพูด เสีย

ึ่งที่แทบจะมองไม่เห็น ก่อนที่จะเต็

อย่างหนึ่งที่ฉันคิดไว้ค่ะ บางอย่างที่จะทำให้ผลงานชิ้นนี้...มีความหมายอ

เขา ความเย็นเยียบของแววตานั้นแหลมคมและน่าอึดอัด เ