งเธอในการเตรียมตัวเป็นสิ่งที

รดของเธอไว้ริมหน้าต่าง แสงยามบ่ายสาดส่องลงบนผืนผ้าใบสีขาวบริสุทธ

แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่เยือกเย็น เธอกำลังปฏิบ

ลงบนขอบเตียง ผืนผ้าใบอยู่ใกล้แค่

อมแล้ว”

ีดร้องให้เขาทิ้งมันไป ขอร้องให้เธอยกโทษให้ และยุติความบ้าคลั่งนี้ แต่ดวงตาที่เย็นชา

า คุกเข่าลงข้างเตียง แล

รู้สึกถึงชีพจรที่แผ่วเบาและสม่ำเสมออยู่ข้า

ิบ เสียงของเธอ

บตาและ

ขึ้นมา ก่อตัวเป็นหยดเลือดสีแดงเข้มที่สมบูรณ์แบบ

วหยดเล

แรงจนเขาต้องดึงออก เสีย

าของเธอเต็มไปด้วยสมาธิอย่างแรงกล้า เธอจุ่มพู่กันท

็นสีแดงเข้ม

ยวที่ได้ยินคือเสียงพู่กันที่ลากไปมาเบาๆ และเสียงหยดเลือดที่หยดเ

ี่หมุนวนไปด้วยความโศกเศร้า มันคือใบหน้า ใบหน้าของทารกที่กำลังหลับอย่างสงบ แต่ดวงตา

องเธอ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนหน้าผาก ม

คงมีเลือดไหลซึมออกมา

าคินก็พูดออกมา เสียงแหบ

มด ความทรยศทั้งหมด ความรักที่แตกสลายทั้งหมดของเธอลงบนผืนผ้า

แปรงสุดท้ายเสร็จสมบูรณ์ มือข

จสมบูรณ์ รอยยิ้มขมขื่นบ

ระซิบที่แผ่วเบาและโปร่งสบาย “พรสำห

ขึ้น และเธอก็ทรุดตัวไปข

นที่เธอจะกระแทกพื้น ร่างของเธออ่อนปวก

ก็ถาโถมเข้าใส่เขา นี่ไม่ใช่การไถ่บาป นี่คือการทรมาน เขาได้นำของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ ความหล

ร่าด้วยความตื่นตระหนกและความเกลียดช

ศีรษะของเธอพิงอยู่บ

ขาโน้มตัวเข้าไปเพื่อฟัง

บแล้ว

ดี ว่าเขาขอโทษ ขอโทษอย่างสุดซึ้ง “ไ

งเธอเลื่อนลอย แต่ก็พบกับดวงตาของเขา เธอผลักภาพวาด

้คุณกับจูลี่มีความสุขกับอนาคต

ีรษะของเธอพิงกล

เธอ แผลยังคงมีเลือดไหลซึมออกมาอย่า

เขามองไปที่ใบหน้าที่นิ่งสงบของเธอ ดวงตาที่ปิดสนิท