องดนตรีในมือของภากร กล่องไม้เล็กๆ ใบนั้นบรรจุ

น หมอนใบหนึ่งก็ลอยผ่าน

ามหึงหวงและความโกรธ “ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ! ภากร

นโยนที่ตั้งใจให้เธอได้ยินคนเดียว “เธ

ออกไป!” เอวากรีดร้อง ชี้มาที่ฉันด้วยนิ้วที่

ขาพูดกับฉันเสียงเรียบ แล้วหันไปหาบอดี้การ์ดร่างยัก

นฉัน พวกเขาหยาบคาย นิ้วจิกลงไปในเนื้อขณะที่ลาก

างรถที่ปูด้วยกรวดแ

นยอดเขาที่ห่างไกล ห่างจากตัวเมืองหลายกิโลเมตร ไม่มีรถและ

รทำได้นอ

ส้นสูงที่ใส่ไปดินเนอร์หรูกัดเท้าฉัน ทุกย่างก้าว

นเส้นทางที่ไม่ไกลจากที่นี่ ฉันสะดุดล้มข้อเท้าพลิก เขาไม่พูดอะไรสักคำ แค่ย่

ม” เขาเคยกระซิบ ลมหาย

พื้นยางมะตอยอย่างแรง ความเจ็บปว

กที่เขาแสดงให้ฉันเห็น คำสัญญาที่เขาให้ไว้...มันเป็นของผี ของผู้ชาย

หินที่เย็นและแข็งในท้องของฉั

และเดินต่อไปบนเส้นทางที่ยาวไกลและเปลี่ยวเหงาลงจ

โบกแท็กซี่ได้ ดวงอา

ฉัน ที่ที่เคยเป็นบ้านของเรา แ

ถิ่นฐานไปยุโรป นิ้วบินว่อนไปทั่วคีย์บอร์ด ฉันต้องอ

ลาออก มีผลทันที ฉันบอกพวกเขาว

ระเป๋าเดินทาง เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก ฉัน

อม

กร เย็นชาแ

ินซูล่า ไปรับชุดราตรีให้เอวา สำห

ำสั่ง เขากำลังปฏิบัติ

กับฉันจบกันแล้ว สัญญากำลังจะถูกร่างขึ้น ฉัน

ีของพ่อเธอไปแล้วเหรอ มันเป็นของชิ้นเล็กๆ ที่เปร

ในอากาศ หนาท

ม “เธอต้องไปขอโทษเอวาที่ทำให้

็นเฉียบ “ขอโทษเ

งหยดหยาดไปด้วยความดูถูก “ไปถึงที่นั่นในหนึ่

ก แต่ความคิดเรื่องกล่องดนตรีของพ่อ ชิ้นส่วนสุดท้ายของ

อโค้ทแล้วไ

ู่เล็กน้อย ฉันผลักมันเปิดแล้วก้าว

นเสียงของพวกเข

ัวอยู่หลังต้นไม้ประด

่นไส้ “สองปีที่ผมความจำเสื่อม...การเจอเธอ แต่งงานกับเธอ...มันเป็น

” เสียงของเอวาแหลม

ผมโดนวางยาในที่ประชุมธุรกิจ ผมสับสน พอตื่นขึ้นมาข้างๆ เธอ ผมก็รีบออกมาทันที เธอไม่มีความหมายอะ

ป้องตัวเอง คืนนั้น เขากลับบ้านและร่วมรักกับฉันด้วย

คะ” เอวาถาม

ัน “มานี่สิ ผมค

ที่นอนเสียดสีกัน เส

...ลองชุด...”

สียงแหบพร่าด้วยความปรารถน

“แล้วคุณจะทำยังไงกับผู้หญิงคนนั้นล่

รก็ดังขึ้น เข้มและตามใจ “อะไรก็ได้ท