นเศษเสี้ยวสุดท้ายของหัวใจโง่ๆ ของฉัน ฉันวางชุดที่ถืออยู่บนเก้าอี้ใกล้ๆ แล้วหัน

ที่สุดก็ระเบิดออกมา เขย่าร่างกายฉันเป็นระลอกใหญ่เงียบๆ เขาเอาชีวิตทั้งชีวิตของเรา ความรั

เดียวคือเอากล่องดนตรีของพ่อคืนมา แล

ลับไปยังงานกาล่าที่จัดขึ้นในห้องบอลรูมใหญ่ของโร

างไสว มือหนึ่งก็ฟาดเข้าที่หน้าฉันอย่

งความเดือดดาล “แกกล้าโผล่หน้ามาที่นี่เหรอ คิด

ยตาของพวกเขาจับจ้องมาที่ละ

ค่ะ” ฉันพูด แก้มชาไปหมด “

“ฉันรู้ว่าแกแอบไปเจอเขาลับหลัง! นังผู้หญิงหน้าเงินชั้นต

ลาย ดวงตาเบิกโพลง “ฉันจ

ล้ว ฉันหันหลังจะเดินหนี เพื่อหนีจากการถูกประจานในที่สาธารณ

ไรจากฉัน” ฉัน

“ฉันอยากให้แกคุกเข่าลง” เธอพูด เสียงกระซิบเหมือนการแสดงล

มอัปยศอดสูมันรุนแรงมาก

เสียงหนักแน่

ต้อ

โอบรอบเอวเธออย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ดวงตาของเขาเย็นชา และมีแ

ไว้” เขาสั

ันดิ้นรน หัวใจเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัวแ

ีย

ง แรงกว่าเดิม “ข

กถึงรสเลือดในปาก ความภาคภูมิใ

ีย

หัวฉันห

่กับฉัน แต่กับเอวา เขาจับมือ

นี่คือช่วงเวลาแ

ย “คุณสงสารมั

ือเธอ “แน่นอนว่าไม่ ที่รัก หน้าของมันไม่มีค่าเท่ามือที่สมบูรณ

รง ลมหายใจถูกอัดออกจากปอดเป็นเสียงหอบอย่างเจ็บปวด ฉ

่ามกลางม่านหมอกแห่งคว

น่าย จากนั้นเขาก็ล้วงกระเป๋าแล้วหยิบก

่งมันไปมาตรงหน้าฉัน “ขอโทษซะ เอม

ระซิบ เสียงแหบแห้งด้ว

็แค่

อมลด เราไม่มีเงินไปหาหมอ ฉันจึงเอากล่องดนตรี ของล้ำค่าที่สุดของฉ

มา ไม่ใช่ด้วยความเมตตา แต่เพื่อเป็นเครื่องมือ เป็นอ

ไป ฉันทรุดตัวลงกับพื้น เห

ฉันขอโทษที่ช่วยชีวิตคุณ ฉันขอโทษที่หล

ด?...ฉายผ่านใบหน้าของภากร เขาเริ่มจะพูดอะไ

้าคลั่ง เธอวิ่งไปที่ขอบห้องบอลรูม ที่มีกระถางต้นกระบองเพชรขนาดใหญ

ง มันลอยโค้งในอากาศแล้ว

มือเข้าไปในพงกระบองเพชร ไม่รู้สึกถึงหนามที่ทิ่มแทงผ

ตามที่หามันเจอแล้วทุบมันใ

างหลัง ฉันล้มหน้าคะมำเข้าไปในพงกระ

ีคนเตะเข้าที่ซี่โครง ฉันขดตัวรอบมัน พยายามปกป้อ

ากกล่องไ

ที่น่าสะอิดสะเอียน พว

งในความเงียบงัน

ม้และชิ้นส่วนโ

ท้ายของพ่อฉ

ิ้นส่วนสุดท้ายของ

เขา ฉันหวังว่าฉันจะปล่อย