ายังจ

้นมีความหมายอะ

งเดียวกับพวกเขาไม่ไหว กับความรักจอม

ิดจะไ

นฉันไว้ นิ้วของ

กให้เธ

รธที่เฉียบคมและบาดลึก ซึ่งฉันเคยเห

มองฉันแบบนี้

ื่นไส้ซัดเข

แฟหกใส่หนังสือเรียนเล่มหนึ่งของแก้วโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอร้องไห้ และเขา

ัปยศอดสูนั้น มันแผด

บื่อที่จะเป็นเบี้

ียงเย็นชาดังกระซิบในหัวฉัน

่รู้ว่าตัวเองมี ฉันก

บอกว

อากาศ ใบหน้าของเขาเ

อน ฉันเคยแต่จะละลายไปกับสัมผ

ของเขา

ลิน” เขาพูด เสียงของเขาต่ำอย่

อกมาสั้นๆ อ

เจต ฉันว่าฉันต่างหากท

มา มันเหมือนกับ

ักใคร่แบบสบายๆ เรื่องตลกวง

ือแต่เ

พวกเขากลับคืนมา ฉันกล้ำกลืนทุกคำดูถูก เ

วามรักที่ไม่เคย

ย ถูกเผาทั้งเป็นในกอ

สนสาหัส ผิวหนังของฉันที่

เขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ “เธอเป็นน้องสาวบุญธรรมของเร

ีกก้าว ต้อนฉัน

ยังนึกถึงเธอ พินัยกรรมบอกว่าเธอต้องแต่งงานกับคนใดค

่มน้ำลายใ

้ง เสียงสั่นแต่หนั

นั้น เธอฉุดแขนเสื้อของภัทร ดวงต

ีฉันควรจะไปดีก

งนั้น!” พวกเขาทั้งสามคน

รที่ซักซ้อ

ลูบผมเธอ คำพูดนั้นมีไว้สำหรับเ

สึกของพวกเขาที่มีต่อแก้วนั้นแตกต่างออกไป

โก

วฉัน ลึกซึ้งจนเกือบจะสงบ

ถึงแสงไฟที่กะพริบและคำเตือนของแม่บ้านฉายวาบขึ้นมาในใจ โคมระย้าคริสตัลข

ยทั้งสามคนกรี

งกำแพงมนุษย์กั้นระหว่างเธอ

ติด

็นคือโคมระย้าที่หลุ

าศาล ความรู้สึกแตกหัก

ยายามเงยหน้าขึ้น ศีรษ

็บปวดที่มัวซัว

ก้ว ซึ่งสบายดี ไม่ม

เปล่า” เจตกำลังถาม มือของเ

จากนั้นสายตาของเธอก็เหลือบ

ดูเหมือนจะนึกขึ้นได

ของพวกเขาผสมปนเปกันระหว่าง

ภัทรพูด คุกเข่าลงข้างๆ ฉัน “พวก

จำฉันส

หายข้างเคียงในความหล

วงอาทิตย์ ดวงจันทร์

ศ ซึ่งส่งคลื่นความเจ็บปวดระลอกใหม่ไปทั่วอกขอ

กรี้ยวเอ่อคลอในดวงตาของฉัน ฉันลุ

วเริ่มมื

หมด

งเจต คิ้วของเขาขมวดมุ่น มีสีหน้า

ียงของเขา เรียกชื่อฉันด้วยคว

ูคล