พร่ชั่วโฉดรั

ปัง

แสกๆมาทุบประตูก่

าวใช้กำลังเล่นหมากกระดานฆ่าเวลากันอยู่ เม

ความหงุดหงิดโมโหก็

าลองออกไปดูก่อนเถิด อ

กมา ก่อนจะลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจนัก เมื่อเปิดป

ใด นางถึงกับถลึงตาแ

าพวกเรากำลังพักผ่อนกันอยู่ ยังจะกล้าทุบประตูเสียงดังอีกรึ? เจ้าเ

นยัยปัญญาอ่อนที่กลับมา ต่างก็ทอดถอนใจออ

อยก็แล้วกัน อย่าเล่นงานห

นเสียงหัวร

ของนังปัญญาอ่อนนี่จะต้องเปื้อนม

มือกลับบีบกระชับแน่น พร้อมโหมแรงซัดเข้าเต็

ปั้นนี้คงได้อัดเข้า

าวั

มั

อีกฝ่ายไว้แน่น พร้อมทำการ

๊อบ

ะดูกแตก

ือข้างนั้นของเหยียนห

มือของข้าาา!! เจ็บเ

ปี ไหนเลยจะคาดคิดว่า วันหนึ่งยัยปัญญา

ไรไปรึเ

อะไรข

ดังขึ้น บ่าวไพร่ทั้งหลายด้านในต่า

ง่งม! อยากตายถึง

ข้างที่หักเบี้ยวผิดรูปนั้น และนั่นยิ่งทำให้เห

้าเชียวรึ?! วันนี้ข้าจะสั่งส

องเย่หลาน แต่ทว่ายังมิทันได้สัมผัสใบหน้าของนาง ร

ัง

ก่อนจะตกกระแทกทับบ่าวไพร่คนอื่นๆที่เพิ่งวิ่งกรูกันออก

วข้าเหมือน

แน่? นังโง่ตัวนี้...มั

าดหนึ่ง ก่อนจะตัดสลับไปมองบนโต๊ะที่ยังมีแผ่นกระดานพร้อมตัวหมากที่พวกบ่าวไพ

ท้ เช่นนั้นยังจะเก็บไว้ให้เปลืองลมหายใจไปใย? ม

ประกายอำมหิตก็ฉายประกายรุ่ง

ัลย์เมฆาภูตจงจั

ึ่

กไปนับหลายสิบเส้น และเส้นหนึ่งก็ได้พุ่งปราดไปผลักประตูเรือนปิดตายเสียงดัง ‘ปัง!’แน่นอน ย่อมไม่ลืมลง

ประหนึ่งกรบเล็บติดใบมีด พุ่งกระซวก

ี่มันเรื่อง

ันเป็นปีศ

่น...มันกลายเป็

ด้านหลังของเย่หลาน พินิจมองจากมุมของตน ดูราวกับว่านางสามารถงอก ‘หนว

กเรา! หนีเร็ว! ร

าชีวิตรอด’ เท่านั้น แต่ออกวิ่งไปได้ยังไม่ถึงสิบก้าวด้วยซ้ำ

่ำจ้วงแทงตามมุมลับใต้ร่มผ้าของแต่ละคนได้อย่างแม่น

นถึงตาย เพียงแค่เจาะทะลวงร่างของพวกมันให้สาหัสใกล้ตายเท่านั้นพอ ปล่อยให้ชั

ลานเอ่ยปากชม

ารแขวนพวกมันทั้งหมดไ

ยความร่าเริง มันรีบทำตามสั่งโดยเร็ว จัดการใช้เถาวัลย์พัน

นมิอาจปะติดปะต่อหรือเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้ จะมีก็เพียงเหยียนหงที่บ

เลือดสดๆออกมาคำโต เอ่

ม่ใช่.. นังปั

ัวเราะเย

้ตายไปแล้ว ผู้ที่อยู่ต่อหน้าต่อตาพวกเจ้ายา