งของเ

วางอยู่บนเบาะข้างคนขับ แดดจ้า ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใสอย่างน่

เมื่อเห็นฉัน “หนูเอลีน่า! เข้ามาสิจ๊ะ เจตอยู่บนห้อง” ท่านรู้จักฉั

ฉันพูดด้วยน้ำเสียง

บกมือให้ฉันเข้าไป “เช้านี้อารมณ์ไม่ค่อยดี

นบ้านที่เงียบสงบ ประตูห้องนอนของเขาแง้มอยู่เล็กน

ะตูเข้าไป

วางอยู่บนไหล่ของเขา เธอสวมเสื้อทีมฟุตบอลของเขา ตัวที่มีคำว่า ‘เจตนิพัทธ์’ และหมายเลขของเขาพิมพ

ที่ท้องอย่างจัง ลมหายใ

่อิ่มเอมและมีชัยชนะ “อ้าว เอลีน่า ไม่ได้ยินเสียงเลยว่าเข้ามา” เธอขยับเข้าไปใกล้เจตมากขึ

าอ่านไม่ออกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะแข็งกระ

าที่รัก’ ชื่อเล่นในวัยเด็กขอ

? ว่าเขาจะนั่งอยู่ที่นี่ คร่ำครวญถึงฉัน? ว่าเขาจะเต็มไปด้วยความเสียใจกั

้ฉันทิ้งเขาไป เขาเคยขับรถสามชั่วโมงกลางดึกเพียงเพื่อมาขอโทษเรื่องทะเลาะกันงี่เง่า เ

าผลักไสต่อไป ทดสอบต่อไป เพียงเพื่อดูว่าเขาจะไปได้ไกลแค่ไหนก่อนที่ฉันจะดึงเขากลับมา เขา

นนี้เศษเสี้ยวเหล่าน

ัดในกระดูกสันหลังด้วยความเย็นชาแล

งเธอ” เสียงของฉันสงบนิ่งอย่างน่า

าฉายแววบางอย่าง—รำคาญ? สับสน?—พาดผ่านใบหน้า เขา

ตร์ร่วมกันของเราเป็นขยะ และมันก็ได้ผล แต่มันก็ตัด

ไปที่หัวบันได ห้องนอนของเขามองเห็นโถงทางเข้าสอ

นไม้ขัดมันด้านล่างด้วยเสียงดังสนั่น เ

นที่กระจายออกมา ไม่จำเ

นขึ้นแล้ว ขมวดคิ้ว “แล้วของของ

้องการจบแบบเด็ดขา

ความโกรธเกรี้ยวเย็นชา “ฉันไม่ต้องการให้ม

ริ่มจากชั้นหนังสือ ฉันดึงหนังสือ ‘ข้างหลังภาพ’ ฉบับเก่าที่ฉันทิ้งไว้ที่นี่ออกมา กรอ

ตี้ที่กำลังจะมาถึง เสียงของเธอเสียดแทงประสาทที่อ่อนล้าของฉัน เธอทำแก้วน้ำบนโต๊ะข้างเตียงของเขาหกโดย

วังหน่อยสิแคท” เขาพูด และน้ำเสียงของเขาอ่อนโยน

นังสือไว้ผิดที่ แต่สำหรั

ขาลุกขึ้น เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า และดึงเสื้อทีมฟุตบอลตัวใหม

าทางแตกสลายได้อีก ฉันชาไปหมด ชาอย่างสมบูรณ์ ควา

ละเดินไปที่ห้องน้ำในตัวเพื่

ปรากฏบนริมฝีปาก “พยายามเรียกร้องความสนใจเหรอเอลีน่า? เล

อย” ฉันพู

“ฉันจะไปจุฬาฯ กับเขา ฉันจะอยู่ในหอของเขา บนเตียงของเขา ฉันจะเป็นคนที่

ิกเข้าที่ผิวหนัง “พ่อแม่เธอรวยใช่ไหม? ทำอะไรล่ะ ซื้อทางเ

พ่อแม่ของฉันจุดประกายความโกรธขึ้

ันพูดเสียงต่

่งั้นจะทำไม? จ

่งพล่านไปทั่วร่าง การเคลื่อนไหวนั้นรุนแรง

รงตัว ฉันได้ยินเสีย

จ

้าเล่ห์ที่คำนวณมาอย่างดีก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ ขณะที่เ

ปด้วยกัน ร่างกา

วบันไดเตี้ยๆ

กรีดร้องดังออกจากลำคอของฉัน ผสมกับเสียงกรีดร้องของแคท

่อมันกระแทกกับพื้น ฉันรู้สึกถึงข

เธอดังโหยหวน “เจต! เธอมันผลั

ยอง เขาวิ่งลงบันไดมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาพุ่งตรงไปท

นหรือเปล่า?” เขาถาม เสียงขอ

ื้น พลางชี้นิ้วสั่นๆ มาที่ฉัน “

ุงตัวเองขึ้น ภาพตรงหน้าพร่ามัว ค

้-” ฉันเริ่มพ

ยงก้องไปทั่วโถง “ฉันไ

แห่งความเจ็บปวดและความคับข้องใจไ

ของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจที่บาดลึกกว่าบาดแผลทาง

องเลือดที่เกรอะกรังบนผมของฉัน ความสนใจทั้งหมดของเข

ดเสียงต่ำน่ากลัว “ออกไป

วกับว่าเธอเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในโลก ขณะที่เ

สัญญาว่าจะสู้กับ ‘ปีศาจพื้นปูน’ ให้ เด็กชายคนนั้นหายไปแล้ว แทนที่เขาคือ

จ็บปวดและความเศร้าโศกทั้งหมด ตายอยู่บนริมฝีปากขอ

่นไปทั่วศีรษะ ฉันทิ้งของของฉันกระจัดกระจายอยู่บนพื้นห้องของเขา ฉ

สู่แสงแดดที่สว่างจ้า ทิ้งรอยเลือดของตัว

ถไปโรงพ

ย็บสามเข็มเหนือคิ้ว ขณะที่ฉันนอนอยู่ในห้องสี

าพจากเบอร์ที่ฉันไม

ประคบน้ำแข็งที่ข้อเท้าของแคทอย่างอ่อนโยน เธอมองเขาด

ขาดูแลฉันดีมากเลย บางคนก็

ันไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่มีความโกรธ ไม่มีความหึงหวง ไม่แม้แต่ความเจ็บปวดเล็กน้อย มีเ

บล็อกเบอร์