การจากลาครั้งที่เก้าสิบเก้า

่ ‘เจต’ ทำให้ฉันใจสลา

อนาคตของเราถูกวางแผนไว้อย่างสวยหรูว่าจะเข้าเรียนที่จุฬาฯ ด้วยกัน แต่แ

าคาถูกที่น่าเบื่อหน่าย เต็มไปด้วยการทรยศขอ

แคท ‘บังเอิญ’ ดึงฉันตก

วยโดยไม่ลังเลแม

เอาชีวิตรอดไปอย่างไม่ใยดี แล้วโอบแขนรอ

สียงเชียร์ของเพื่อนๆ เขาหันกลับมามองฉันท

อไป” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหม

่งในตัวฉันก็แตกส

บุ๊ก และคลิกปุ่มยืนย

นมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพร

ที

งของเ

าที่เจตทำให้ฉันใจส

พัฒน์ฯ รัชดา ‘เอลีน่า วงศ์วิวัฒน์’ และ ‘เจต เจต

รียน ถูกเอ่ยถึงในลมหายใจเดียวกันตั้งแต่เรายังเป็

ตบอลโรงเรียนกับนักเต้น เป็นภาพจำ

ไปเที่ยวทะเลกันช่วงซัมเมอร์ แล้วจากนั้นก็อยู่หอในจุ

าะเขาหล่อเหลา มีรอยยิ้มมุมปากที่ดูสบายๆ และดวงตาสีน

ที่เกือบจะกลายเป็นความหยิ่งยโส ราวกับว่าโลกทั้งใบเ

็กๆ ของเรา และฉันก็เต็ม

ลาที่ใช้ร่วมกัน ก้าวแรก คำแรก จูบแรกใต้อัฒจัน

ยานเมื่ออายุเจ็ดขวบ และเขาก็รู้ว่าทำนองเพลงที่ฉันฮั

ยุ่งเหยิงจนความคิดที่จะแยกจากกันให้ความ

ปลาย แผนที่ที่สมบูรณ

มือนตากวางและมีเรื่องเล่าสำหรับทุกสถานการณ์ เธอสวยใ

นะ” ท่านพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แคทลียาเพิ่งย้ายมาใหม่ กำลังปรับตัว

้งตัวลงบนเตียงของฉันแล้วซุกหน้ากับหมอน “งานเข้า

า” ฉันพูดพลางใช้นิ้วสาง

ร้เดียงส

หลงทาง’ ระหว่างไปห้องสมุด จากนั้นเขาก็มาสายเวลานัดกินข้าวกลางวันเ

าก ‘หน้าที่’ ที่ได้รับมอบหมาย เขาจะโอบแขนรอบตัวฉัน จูบหน้

ดับแรกของเขาอย่างรวดเร็ว คำขอโทษเริ่มสั้น

และเขาก็จะเดินเลี่ยงออกไปรับสาย ทิ้งให้

นเทาและมือก็ชื้นเหงื่อ “ฉันทนแบบนี้ต่อไปไม่ไ

ี่ที่ฉันชอบที่สุด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกที่ฉันไม่

ะจบลง และฉันคือ

เชื

พาแคทไป ‘ธุระด่วนของครอบครัว’ ซึ่งสุดท้ายกลายเป็นแค่การลืมกระ

ำสัญญาและความทรงจำในอดีตของเรา เขาย้ำเตือนฉันถึงความฝันเรื่องจ

จอ่อนอ

ครั้งที่ห้าสิบ มันกลายเป็นละครน้

มเจ็บปวดอย่างแท้จริง กลายเป

ันกลวงโบ๋ เขารู้ว่าฉันจะอยู่ตรงนั้นเสมอ ว่

มเจ็บปวดของฉันกลายเป็นเรื่องน่ารำคา

ำเสียงเบื่อหน่ายขณะที่ส่งข้อความหาแค

ม่เคยไปไหนเลย

รสขมขื่นติดอยู่ในปาก แต่ครั้งนี้ ครั้งที่เก้าสิบเก้า มันแตกต

่อนในกลุ่ม เป็นบ้านที่มีสวนหลังบ้านกว้างขวางแล

จตแน่น หัวเราะเสียงดังเกินจ

ะสบตากับฉัน ในแววตาของเขาไม่มีคำขอโทษ ไม่

ะดุดใกล้ขอบสระ ดึงฉัน

ใจจนสะดุ้ง ชุดของฉันหนัก

ระเบื้องลื่นๆ แคทตีน้ำอย่าง

ายผ่านฉันไป เขาโอบแขนรอบตัวแคท ดึงเธอไปที่ขอบสระ โ

ก็ส่งเสียงเชียร์ เขาเหลือบมองกลับมาที่ฉัน

อไป” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหม

นที่สุด น้ำไหลจากเสื้อผ้า ม

ะที่เขาเอาเสื้อแจ็คเก็ตทีมฟุตบอล

ที่สมเพชและเยาะเย้ยของเพื่อนร

ี่ว่างเปล่าขณะเดินกลับบ้าน คำ

ากหนึ่งในละครเก่าๆ ที่น่าเบื่อของเรา เขาคงค

ลับไปครั้งหนึ่ง และเห็นเขากำลังหัวเราะ

มั่นมานานหลายปี ในที่สุดก็แตกสลายเป็นผุยผง มันไม่ใช่การ

ี่เก้า

รั้งที่ห

ื้นหินอ่อนในโถงทางเข้า ฉันเดินตรงไปที่โน้ตบุ๊ก

หวะทื่อๆ สม่ำเสมอในอก จากนั้นฉันก็เ

ัคร จดหมายตอบรับของฉันสว่างวาบบนหน้าจอ มีปุ่มหนึ่งเขี

ังวลมาตลอด จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนเป็นสัญญาณจากจักรวาล พวกท่านอยากให้ฉั

ิกปุ่

ินดีต้อนรับสู่ครอบครัว

อขึ้นมาทันที แต่นี่ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ มัน

ฉันเลิกแท็กตัวเองจากรูปภาพหลายปีบนโซเชียลมีเดีย ฉันเอารูปในกรอบลงจากผนัง ใบหน้า

ียนที่ฉันใส่ตลอด เทปคาสเซ็ตจากสมัยม.สี่ ดอกไม้แห้งจากงาน

ป็นเหมือนวิญญาณดวงเล็กๆ ของความทร

่ควรจะเป็น มันแบกรับน้ำหน

รมที่เขาชนะจากซุ้มเกมในงานวัดตอนเราอายุสิบขวบ ฉันถือนิ

ชาของเขาข้างสระน้ำ ‘ชีวิตเธ

หมีลงในกล่องแ