ลี่

งไปทั่วห้องครัว เขาคิดว่าฉันล้อเล่น กำลังท

เอล” เขาพูด บีบไหล่ฉัน

็กน้อย ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เขาดูเหมือนจะสังเกตเห็น อะไรบางอย่าง—คว

องเขา ปะปนกับกลิ่นแพนเค้กและกลิ

อของเขาและเดินไปที่ประตู ฉันต้องออกไปจา

บบแปลนโครงการริมน้ำของคุณล่ะ คุณบอกว่าต้อง

กำลังตรวจสอบว่ากิจวัตรของฉันยังไม่เปลี

ดโดยไม่หันกลับไป

่ใจ

ะก้าวออกไปสู่อากาศยามเช้าที่เย็นส

ตอนแรก ตึกสูงระฟ้าที่ทำจากกระจกและเหล็กกล้าที่ฉันช่วยสร้างสรรค์ขึ้นมาพร่ามัวผ่านหน้าต่า

ูดิบๆ ไร้ชื่อเสียง เต็มไปด้วยโรงรับจำนำและร้านรับแลกเช็ค ฉันจอดรถหน

ล้าและสีหน้าที่ดูไม่สนใจอะไรเป็นพิ

ันพูด คำพูดนั้นรู้สึกแป

หน้าไปที่เก้าอี้ “มันต้อง

เงินสำรองฉุกเฉินที่ฉันเก็บไว้เสมอ ของที่ระลึกจากสมัยอย

่ สูติบัตร และบัตรประกันสังคมที่ดูสมบูรณ์แบบ

เบ

ังๆ ในรถ มันให้ความร

ชื้อ ส่งเสียงหึ่งๆ ด้วยพลังงานเงียบๆ ของเทคโนโลยีล้ำสมัย เขามองใบหน้า

าพูดเบาๆ “ค

กษาให้ขวัญข้าวมาสี่ปี ค่าเทอมที่ฉันจ่าย ความไว้วางใจที่ฉันมีให้เธอ ฉันเล่าเรื่องคำโกหกของภัทร วิธีที่เขามองฉันใ

ันเป็นโทนเดียวราบเรียบ ท่องข้อเท็จจริง แต่ละข้อเป็น

สีหน้าของเขาผสมผสานระหว่

ารนั้น…”

เริ่มต้นใหม่ที่แท้จริงเป็นไปได้ มันสร้างสภาวะที่สมองจะยืดหยุ่นเป็นพิเศษชั่วคราว มันช่วยให้สมองยอมรับเรื่องรา

ัว “มันไม่เคยถูกทดสอบกับมนุษย์ ความเสี่ยงมันมหาศาล

่ยงนั้นเองค่ะ” ฉ

่อฉันตัดสินใจแล้ว มันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง “ฉันสามารถสังเคราะห์เซรุ่มและจัดส

่วั

พูด “มันจะมา

ักรวาลนี้ช่างมีอ

พูด “หนูจะจอง

ภัทรรอฉันอยู่ ใบหน้าของเขาเป็นหน้

ละดึงฉันเข้าไปกอดอย่างอึดอัด “โทรศัพท์คุณก็ปิด คุ

่นของเขาทำให้ฉันคลื่นไส้ “แบตหมดน่ะ”

รวจใบหน้าของฉัน “ขับรถเล่น? ทั้งวันเลยเหรอ? แต่… ผมเห

ันแทรกผ่านความชาขอ

หกหลุดออกมาอย่างง่ายดาย “ให้บ้านพักฉุกเฉิน

เขานั้นเกิดขึ้นทันทีและเด็ดขา

มกลัวนะ อย่าทำแบบนี้กับผมอีกนะ อย่าทิ้งผมไปเด็ดขาด” น้ำเสียงของเ

หมือนก้อนหินที่หนักอึ้งและไร้

ขวัญข้าวในอีกสองวัน ฉันมีเวลาจนถึง

ทำในย่านที่ภัทรไม่มีวันไป มันเป็นแหวนแพลทินัมเรียบง่าย

รู้สึกแปลก มือของฉันเบา

” ฉันบอกช่างทำเครื่องประ

ครับ คุณผู้หญิง นี่มันเป็นชิ้นที่สวยงามมาก แพลทินัม

ให้โต้แย้ง “หลอมแหวนแพลทินัมให้เป็นก้อนที่จำ

ต่แววตาของฉัน และเงินสดที่ฉันเลื่อ

ข้างในมีเพชรเม็ดงามหนึ่งเม็ดและก้อนโลหะสีเทาเ

ันจอดอยู่ใน driveway ไฟกระพริบ ภัทรอยู่บนสนามหญ้าหน้าบ้าน กำลั

วามโล่งใจอย่างสุดซึ้ง เขาวิ่งมาหาฉันทันทีที่

ไห้ เสียงของเขาแตกพร่า เจ้าหน้าที่ตำ

าม ร่างกายของฉันแข็

ผมคิดว่า…” เขาซบหน้าลงกับคอของฉัน ร่างกาย

มด” ฉันพูด พลางดึงตั

บอกไม่กล่าว” เจ้าหน้าที่คน

เธอเกินไป เธอแค่ต้องการพื้นที่ส่วนตัว” เขาหันกลับมาหาฉัน ดวงตาของเขาอ้อนวอน “แต่ได้โ

ยี่ยม ฉันแทบจะต้องชื่

หลือบไปเห็นกล่องสี