งเบลล่า

คบลงเหลือเพีย

ียงของเจตน์พัฒน์ร้อน

ูมือที่ทำเล็บอย่างสวยงามขึ้นมา ซึ่งมีจุ

ปฐมพยาบาลมา

หมอประจำเรือมา

เห็น ในขณะเดียวกัน ชุดของฉันก็กลายเป็นกองเพลิง เปลวไฟเลียลามขึ้นม

ที่ติดขัดด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง พว

่มีดวงตาเบิกกว้างด้วยความสยดสยอง เขาไม่ลังเลเลย เขากระชากเสื้อแ

ตะโกน ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากฉันไม่

งหทัยที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายออกจากดาดฟ้าเรือ หลังของพวกเขาหันมาทางฉัน ไม่มีใครสั

แล้ว ขาของฉันเต็มไปด้วยแผลไฟไหม้ที่แดงเถือกและมีน้ำเหลืองซึม หมอทำงานอย่

์เพิ่มเติม ทิ้งฉันไว้ตาม

งริ่ง นิ้วของฉันสัมผัสกับโทรศัพท์ของฉัน มันเป็นโทรศัพท์ร

นเปิดมันขึ้นมา มันมาจ

ณแล้ว เกาะเป็นของคุณอย่างเป็นทางการ การเดินทางรอ

งพล่านขึ้นมาในตัวฉัน ฉันพิมพ์ตอบกลับ นิ้วข

อความห

าด ตัดผ่านม่านมอร์ฟีน เขายืนอยู่ที่ป

พท์และพยายามซ่

นไหว ดวงตาของเขาหรี่ลง

่ที่ขาของฉัน หมอได้ตัดผ้าที่ไหม้ออกไปแล้ว เผยให้เห็นบาดแผลที่น่าสย

้าของเขา “พระเจ้า” เขากระซิบ “เบลล่า...

ล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของฉัน “ฉั

้จัก เขารีบวิ่งมาข้างๆ ฉัน เสียงของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยที่ร้อนรนซึ่งรู้

นราวกับว่าเขาต้องการจะปลอบโยนฉันแต่ไม่กล้า “หทัยกำลังพ

อ่อนโยนนี้ ความห่วงใยนี้... มันมีค่าอะไรตอนนี้? เขาเป็นสามีของห

ขาถาม เสียงข

ไม่มีอะไรเลย ความเจ็บปวดที่แท้จริง ความเจ็บปวดที่กัดกิน

ขรึม ขณะที่บาดแผลของฉันถูกทำความสะอาดและพันแผล มันเป็นความเจ

องหทัยก็ดังมาจากดาดฟ้าเรือ “เจตน์พัฒน์!

ณะหนึ่งที่น่าทึ่ง ฉัน

ยความขัดแย้งที่ฉันไม่สนใจจะถอดรหัสอีกต่อไป “มาเถอะ” เขา

ท้องฟ้าถูกแต่งแต้มด้วยสีส้มและสีทองที่ลุกเป็นไฟ ฝูงโลมากระโดดโลดเต้นอยู่ในน้ำที่ส่องประกาย

อของเธอประสานกันอยู่หน้าอกเหมือนนักบุญในภาพวาด “โอ

วยความหวัง ฉันรู้ว่าพวกเขากำลังอธิษฐานขออะไร ขอให้หทัยหายป่วย ขอให้เธ

ทธาของพวกเขา และความแน่ใจที่เย็นชาและ

หันมาหาฉันด้วยรอยยิ้มที่หวานเลี่ยนหลัง

ศ หนักอึ้งและมีความหมาย จากนั้นฉันก็ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่แท

ต่ละคำเป็นเหมือนก้อนหินที่ตกลงไปในบ่อน้ำลึกที่เง