สองข้างเข้าหากัน “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？！ ที่นี่มันห

ต้องไม่กล

้อย่างไม่สะทกสะท้าน ปลายนิ้

าไหร่ที่เลือกโรงพยาบา

าทราบตั้งแต่การนัดหมาย

ขาแฝงไปด้วยรอยยิ้มอันร้ายกาจ “หมอมู่ พอใจก

้สึกเย็นวาบไ

อยฉั

แต่เธอก็ยังข่มอารมณ์ไว้และพูดว่า “ฉันไม

โรงพยาบาลก็โอ

บเม้มติ่งหู ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าว่า

ัดขืนรุนแรงยิ่งกว่าเดิม แต่ก็กลัว

ทรศัพท์ของเ

งของมู่ซินยวี่ก็ว่างเปล่าไปหมด ยังไม่ทันได้ตั้งส

จากลำโพงว่า “ทำไมรับสายช้าจังล่ะ คุณไม

้อุณหภูมิ สีหน้าเย้าแหย่ของเสิ่นเจ

งเธอ จนผ้าปูเตียงใต้ร่างกายของเธอเปียกชื้นไปหมด

ยรอยยิ้มว่า “เขาคงยังไม่เคยแตะต้องคุณสินะ งั้นให้เข

วี่แทบจะหลุดออก

นเริ่มระแคะระคายแล้วก็ได้ ขืนเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ใครจะยังช่ว

ีธุระนิดห

องสงบที่สุด “ทำไมจู่ ๆ คุณ

ที่โรงพยาบาลของพวกคุณพอดี ผ

้วยความสงสัย “คุณกำลังทำอะไรอย

แล้วขณะที่กำลังคิดว่าจะกลบเกลื่อนยังไงดี อยู่ ๆ เสิ่นเจ

มา ทำให้เธอไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไป จึงเผลอห

วามผิดปกติได้ทันที เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็

ับสั่นสะท้าน เธอรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีแย่งโทรศัพท์มา

่อย ก่อนหน้านี้…… ฉันออกมาคุยเรื่

เสียงให้โอนอ่อนลงคล้ายกำลังวิงวอนว่า “คุณลุงพ

พร้อมมองเสิ่นเจียสวี่ด้วยความหวาดระแวง เพร

จียหวินรู้สึกได้ว

พูดเรื่องเงินระดมทุน เขา

วไงว่าเรื่องนี้ต้

ในเมื่อคุณไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาล งั้นแค่นี้ก่อนละกั

ินยวี่จึงจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขาของเธ

้างเตียงด้วยแววตาหยอกเย้าอยู่อย่างนั้น “กลัวขนาดนั้นเ

ดเดียว “…… เสิ่นเจียสวี่ คุณมันบ้าไปแล้ว！ ใครเขาจะไปต้องการความ

่อเสียงของผมตอนน

ขยับก้าวเท้าเดินเข้าไปหาเธอ จากนั้นจึงพูดว่า “การได้ลา

้านี

กระทั่งแผ่นหลังชนเข้ากับผนังเย็นเฉียบ เธอจึงจะรู้ตัวว่าตัวเองไร้หนทางที่จะ

อมมาบีบปลายคางของเธอ ด้านนอกกลับมีเสี