รียมจะกลับแล้วนะครับ...… ไม่ทราบว่

่อนจะถอดถุงมือที่มันเลื่อมออกอย

ม่ใส่ใจว่า “ถ้าผมรู้ว่าเสิ่นเจียหวินทำอะไร

ว่านอนสอนง่ายหน่อย อย่าท

ปจนลับสายตา จากนั้นเส้นประสาทที

จัดระเบียบเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล

ินยวี่ก็ไม่กล้ารอช้า รีบขับรถก

เธอไม่มีสมาธิเอาซะเลย ตลอดช่วงบ่ายที

ยังไ

่อไปแบบนี้น่ะเหรอ มีแต่สวรรค์เท่านั้นแหละที

ียงเคาะประตูก็ดังมาจากหน้าห้องทำงาน พยาบา

งพยาบาลจัดงานสัมมนาขึ้นร่วมกับโรงพยาบาลแห่งหนึ่งใน

็นด้วยโดยไม่ค

ีเหมือนกัน ถ้าเป็นไปได้ เธอก็อยากจะผ่าตัดที่เมือง

่ซินยวี่จึงไม่รอช้า เธอจองตั๋วเครื่องบินเที่ย

รศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น คนที่โทรมา

้วยความสงสัย “หลิ

อนนี้เธออ

ู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในร้านเครื่องประดับของว่านตู มอลล์ด้วยล่ะ！ เขาจ่ายเงินซื้อสร

ู่ซินยวี่แ

ข้าใจได้นะ แต่พวกเขายังไม่ได้ถอนหมั้น

สนามบิน กำลังจะขึ

ติว่า “เดี๋ยวฉันลองถามดู อาจจะ

วี่ก็กดโทรหาเสิ่นเจียหวิน

งลงไปอยู่ที่ตา

ของเธอเลย ต่อให้จะประชุมอ

ี้มันเกิ

น่น ทันใดนั้นหน้าจอก็สว่างวาบข

่นไปโดนปุ่มวางสายน

แฝงไปด้วยความเย็นชา “ตอนนี้งานในมือผมเยอะมาก ถ้า

ริบ เหมือนกำลังท

ลิงหลิงจ

จะไปดูงานที่เมืองฮู่ ก็เล

ดด้วยท่าทีสงบว่า

นจริตจะก้านของใครคนหนึ่งก็ดังลอดออกมาจากปลาย

ะกดตัดไปอย่างกะทันหัน ในขณะที่มือของมู่ซิน

ล้ายกับเสียงของมู่ถง ลูก

งเรียนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึง

ที่ขึ้นว่าจบการสนทนาแบบตาไม่กะพริ