กล่าวพร้อมกับเบี่ยงตัวกลับทางประตูให้ ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปา

ไปกัน

งจะไม่ไว้ใจแต่อย่างน้อยคนนี้ก็ช่วยเธอกลับมาจากสภาพที่เมาไม่ได้สติ และที่ส

” ชายหนุ่มเ

ายกลับไม่เป็นใจด้วย จ๊อก...เสียงท้องร้องดังขึ้น ท

หิว งั้น

์พูดด้วยน้ำเสียงแผ่ว พร้

ฉัน.

ไม่ได้ใส่อะไรเลย ผ้าห่มผืนใหญ่เกินกว่าที่จะลากเดินออกจาก

์กล่าวขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหยิ

มมือรับมาโดยที่ไม่พูดอะไรซึ่งธีรวีร

ล้วหันมามองกางเกงตรงหน้าอีกครั้ง คลี่กางเกงตัวใหญ่ออกก่อนที่จะปล่อยผ้าห่มลงกับพื้นแล้วสวมมันขึ้นมา มันไม่พอดีตัวเลยสักนิด ใหญ่กว่าตั้งเย

ไม่ให้หลุด สายตาคู่งามมองไปทั่วห้องก่อนจะหยุดอยู่ที่โต๊ะอาหาร เมื่อเห็น

ะออกมาไม่ได้ ลืมไปสนิทว่าหญิงสาวตัวเล็กกว่าเยอะ ซึ่งถ้าใ

พลางส่งสายตามองเขาและอาหารตรงหน้าที่ไม่เข้ากันเลย ขนาดเธอจะสามสิบยังไม่เคย

หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่เชื่

รวีร์ตอบพร้อ

ผมจะได้จำคุณได้ว่า

ะเล้นพลางส่งสาย

งรู้หรอก” ปิ่นกา

มาก่อนที่จะหยิบช้อนตักข้า

่อยๆ เอื้อมมือจับช้อนตักอาหารเข้าปากบ้าง เธ

ระทานอาหารมื้อเช

าจจะ...เอ๋

กน้ำขึ้นดื่ม ชายหนุ่ม อมยิ้มออกมาเมื่อฝ

าจะยิ้มท

ยยิ้มที่ปรากฏอยู่ข้าง

ลง รสชาติที่ถูกปากทำให้หญิงสาวกินจนไม่เหลือ ปิ่นกานต์เ

ขึ้น “เดี๋ยวผมจะลองโทรถามป้าให้ ให้ม

ขาเสียมากกว่า คนไม่เคยรู้จักกันแต่ก็ทำดีกับเธอแน่นอนว่าถ

าวกล่าวพร้อมกับก้

งไปที่อ่านล้างจานแต่ทว่าใบหน้ากลับมีรอยย

ซักแล้วมาให้เล่นทำปิ่นกานต์แทบนั่งติดเกาะโซ

กางเกงจะ

เกงที่พับเสร็จเรียบร้อยเดินออกมา สายตาส่องมองหาชายห

มหรือว่ามีคนมารับ?” ชายหนุ่ม

บไปเอารถที่

ดีนะ แต่ถ้าคราวหน้าคุณเมาอ

ต่ที่พูดมาก็จริงทุกอย่าง หากโชคไม่ดีบางทีอาจจะโด

คุณค

ไปซักแล้วเอามาคืนคุ

ห้ส่งเสื้อผ้าคืน แต่ทว่าสีหน้าของปิ่นกานต์ยังดูเกรงใจและหน

ย่างถ้าให้คุณซักคงไม่เหมาะเ

เอามาคืนใ

ล้วแต่ค

น้ำเสียงสบายๆ

ที่ป้านวลใส่ชุดมาให้ หญิงสาวเดินหยิบกระเป๋าที่โซฟาแล้วเปิดประตูเดินออกจากห้องไป ส่