ยามลืมตาตื่นขึ้นในวันนี้ชุนหวงกลับรู้สึกหนักหน่วงในหัวอกบอกไม่ถูกร้อนถึงไน่ยไน่ยที่กังวลไม่น้อยสองมือใช้กระบวยตักน้ำอุ่นราดลงบนไหล่นวลกระจ่างตาแผ่วเบาสีหน้าของชุนหวงหม่นหมองจนนางไม่สบายใจ

"เป็นอะไรหรือเจ้าคะ"

"ไม่รู้เหมือนกันข้าสังหรณ์ใจแปลกๆ"ชุนหวงส่ายหน้าจู่ๆก็ปรากฏเสียงดังหน้าประตูทำให้ไน่ยไน่ยรีบเอ่ยปากถาม

"เป็นผู้ใด"

"ข้าเองไน่ยไน่ย"

"หลี่เจี๋ย!!/หลี่เจี๋ย"สองเสียงร้องเรียก

"นี่เจ้าหายไปไหนมา"ชุนหวงใช้สองมือเกาะถังน้ำใบหน้างดงามชื้นน้ำเกาะพราวบนใบหน้าชะโงกมองจนน้ำกระฉอกลงบนพื้น

"..........."หลี่เจี๋ยได้แต่กลัดกลุ้มหน้าตึงจนทุกคนกังวล

"ใยเจ้าไม่ตอบข้าล่ะ"ชุนหวงท้วง

"ข้าติดภารกิจ"ห้วนสั้นครึ่งคำของหลี่เจี๋ยทำให้ไน่ยไน่ยอดสงสัยไม่ได้หากไม่เปิดปากถามด้วยรู้ถึงอุปนิสัยกันดีต่างกับชุนหวง

"แล้วทำไมไม่รีบมาข้าต้องมาอยู่จวนนี่จนได้เห็นหรือไม่"ร่างขาวยังเปลือยเปล่าสองมือบางเกาะขอบถังเอาคางมนเกยเอาไว้ละอองฝ้าขาวพร่างเป็นกลุ่มควันคล้ายคนในฝันผมดำสยายลงเหนือผิวน้ำลอยเป็นแพดุจไหมสีดำปะปนกันดอกท้อสีชมพูที่ไน่ยไน่ยเก็บมาลอยน้ำให้ส่งกลิ่นหอม

นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าขาวงดงามสะดุดตามากขึ้นหลี่เจี๋ยมองดวงหน้าของคนที่เลี้ยงดูมาด้วยความอัดอั้น

คราที่ผ่านมาเขาได้รับรู้ความจริงบางประการจากปากของคนที่ไม่คาดคิดแถมยังทำอะไรไม่ได้มากยิ่งรู้ใบหน้าคมยิ่งตึงราวกับกินดินปืนเข้าไป

"ข้าขอโทษ"สิ้นคำหลี่เจี๋ยก็มีทหารมายืนตะโกนหน้าห้อง

"ท่านอ๋องเสด็จ!!"