"ชุนหวงตื่นเถิด"น้ำเสียงนุ่มนวลเรียกขานคนที่นอนงดตัวหลับอยู่ใบหน้างามขมวดคิ้วคล้ายมิพอใจที่ถูกรบกวนจิ้นหยางตัดสิ้นใจสอดมือเข้าใต้ร่างอุ้มคนหลับใหลขึ้นแนบอกสิ่งที่รบกวนทำให้ชุนหวงลืมตาขึ้นมาช้าๆมองเห็นปลายคางเขียวครึ้มภาพค่อยปรากฏชัดเจนมากขึ้นเมื่อปรับสายตาให้ดีกว่าเดิม

"ปล่อย!"คนอุ้มคล้ายมิได้ยินฝีเท้าหนักแน่นยังก้าวต่อไปเรื่อยๆ

"ข้าบอกให้ปล่อย"

"เงียบเสียง!"จิ้นหยางเน้นเสียงหนักกว่าสองมือแข็งแรงยังไม่ยอมปล่อยจากร่างบางบ่าวไพร่ที่ทำงานต่างย่อเข่าลงก้มหน้านิ่งเมื่อเห็นจิ้นหยางอ๋องก้าวผ่าน

"หลี่เจี๋ยอยู่ไหนช่วยข้าที"ชุนหวงทั้งร้องทั้งดิ้นยังทานแรงคนกำยำกว่าไม่ไหว

"ยังไม่สำนึกหรือชุนหวง"

"อะไรคือสำนึกท่านพลาดแล้ว"ชุนหวงคว้าผ้าคาดเอวของจิ้นหยางได้ก็ดึงจนเสื้อคลุมหลุดลุ่ยดูรุงรังทั้งคนอุ้มและคนถูกอุ้มจิ้นหยางเห็นดังนั้นจึงพลิ้วกายใช้กำลังภายในดันตัวเองกระโดดทีเดียวถึงลี่เถาฮวา

ทหารที่ยืนนิ่งอยู่หน้าตำหนักรีบก้มหัวประสานมือ

"ออกไปให้หมดเปิ่นหวางไม่เรียกห้ามปรากฏตัว"จิ้นหยางสั่งเสียงห้วนเร้นกายเข้าไปด้านในทั้งที่ในอ้อมแขนยังมีร่างคนอยู่

"อะไร..นี่ท่านคิดจะทำอะไร"ชุนหวงตระหนกใจเต้นแรงมิอาจล่วงรู้ว่าจิ้นหยางต้องการสิ่งใดกันแน่

"ข้ากับเจ้าต้องพูดจากัน"

"ใช่ข้าเห็นด้วยเราต้องพูดกันให้รู้ความแต่ตอนนี้ปล่อยข้าลงได้แล้ว"ชุนหวงเอ่ยเสียงห้วนจิ้นหยางเมื่อเห็นว่าเข้ามาด้านในห้องนอนแล้วจึงค่อยวางคนชุดขาวลงเมื่อเห็นว่ายืนได้มั่นคงแล้วจึงถอยห่างหนึ่งก้าว