จิ้นหยางมองคนที่หลับไหลด้วยความอ่อนเพลียทั้งรักทั้งชังปะปนกันไปหมด กึ่งอยากทนุถนอมเอาไว้กึ่งอยากทำร้ายจนชุนหวงต้องร่ำไห้ออกมา เขาถึงกับถอนใจพลางขยับตัวลุกออกจากเตียงที่ทั้งสองคนต่างคลุกเคล้าจนเกือบรุ่งสาง

"เสิ่นเล่ยเข้ามา"จิ้นหยางเรียกเสียงต่ำแต่บุคคลที่เอ่ยชื่อและอี้จางกลับได้ยินชัดเจนเพราะใช้กำลังภายในในการเปล่งเสียง เสิ่นเล่ยรีบเข้ามาภายในห้องนอนที่ยุ่งเหยิงประสานมือก้มหน้านิ่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองสิ่งต่างๆรอบตัว

"หวางเย่"

"นำน้ำมาให้เปิ่นหวางอาบเถิด แล้วให้อี้จางไปบอกตำหนักฝูฮัวว่าข้าต้องการพบหวางเฟย อีกเรื่องหนึ่งเจ้าให้คนไปนำคนที่เปิ่นหวางกักขังเอาไว้ที่ค่ายทหาร ถึงเวลาที่มันต้องมารับสารภาพแล้ว"จิ้นหยางเหลียวมองบนเตียงร่างขาวที่อ่อนระโหยจากการฝากรักหนักหน่วงทั้งคืนแล้วอดยิ้มไม่ได้

"จริงสิ เสิ่นเล่ยเช้านี้เปิ่นหวางอาจจะยุ่งเรื่องราชกิจ ให้คนมาดูแลหวงเอ๋อร์ด้วย เขาตื่นเมื่อไหร่ก็นำข้าวปลาอาหารมาให้พร้อมอย่าลืมเสียล่ะ"จิ้นหยางก้าวลงถังน้ำ เอนหลังพิงขอบอ่างเพื่อคลายความเมื่อยล้าจากเรื่องที่สนิทสนมสมรักกับชุนหวงมิหยุดหย่อนในช่วงเวลาที่ผ่านมา หลับตานิ่งพยายามคิดถึงความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่จนกระจ่างแจ้งถึงได้รู้คิดว่าเขาชอบคนผู้นี้มากมายปานใด

"เขาตื่นหรือยัง"จิ้นหยางหลังอาบน้ำก็มายืนกางแขนสองข้าง ให้เสิ่นเล่ยแต่งตัวให้ปากก็เอ่ยถามถึงคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ปรายตาชำเลืองมองคนที่ยังนอนคว่ำหน้าหลับตาด้วยความเอ็นดู

"ยังพะย่ะค่ะ"คนที่ตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบากลายเป็นอี้จาง

"อี้จางมีข่าวจากคนของเราในราชสำนักหรือไม่"

"อีกสามวันองค์ฮ่องเต้มีรับสั่งจะออกไปล่าสัตว์พะย่ะค่ะ"อี้จางประสานมือรายงาน

"หืม!เหตุใดจึงอยากออกไปล่าสัตว์"

"ทรงจำพระสนมคนใหม่ออกไปเที่ยวชมป่าด้วยพะย่ะค่ะ"