จิ้นหยางที่กำลังสับสนต้องอดกลั้นต่อความรู้สึกตีวนอยู่ในสมอง อีกทั้งชุนหวงเองก็ถือดีแถมยังทำร้ายเขาและคนสนิทหากเป็นผู้อื่นคงตายตั้งแต่เสือกกระบี่เข้าท้องของเขาคราแรกแล้ว เขาไม่รู้ว่าคิดต่อคนผู้นี่เยี่ยงไรโกรธจนสามารถสับให้กลายเป็นหมื่นๆชิ้นได้ แต่แค่เห็นชุนหวงบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยหัวใจที่เต้นอยู่ในอกราวกับถูกบีบจนเจ็บปวดยากจะทนไหว สองมือค่อยๆแตะข้างไหล่ดันให้ชุนหวงนอนลงช้าๆสายตาคมไม่คลาดไปจากใบหน้าซีดขาวมือใหญ่ค่อยเปิดสาบเสื้อออกก่อนที่จะปาลงบนพื้น เมื่อครั้งก่อนเขารีบร้อนจนไม่ทันได้สำรวจถ้วนทั่วมาคราวนี้เขาไล่มองตั้งแต่เส้นผมดำขลับเงามันเป็นแพรไหมล้อมกรอบใบหน้าเรียวงดงามริมฝีปากอวบอิ่มยังมีรอยกัดจากคมเขี้ยวของเขาจางๆ ลำคอระหงไม่ได้บอบบางอย่างเช่นหญิงสาวหากแต่ก็มิได้ล่ำแกร่งจนเห็นเส้นเอ็นหนาเฉกเช่นพวกเขา ลูกกระเดือกเล็กๆเต้นขึ้นลงตามจังหวะกลืนน้ำลายเขาแตะลงตรงนั้นช้าๆก่อนจะเลื่อนลงมาตรงแอ่งไหปลาร้าสัมผัสเส้นโครงกระดูกเหมือนคนต้องมนต์สายตากวาดไล่ลงมาถึงจุกสีแดงเข้มสองข้างราวกับเมล็ดผลทับทิม ช่วงอกไม่ได้มีลอนเนื้อแต่กลับราบแบนจนถึงแอ่งบุ๋มเล็กๆกลางลำตัว นิ้วเรียวเย็นเฉียบค่อยๆลากมาหยุดตรงปากหลุม ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันแน่นด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย ชุนหวงมิได้สวยอ่อนหวานนุ่มนิ่มหากแต่เนื้อตัวกลับยั่วยวนให้เขาอยากแตะต้องสัมผัสไปทั่วเรือนร่าง ร่องรอยการฝากรักของเขาเมื่อวานยังปรากฏเป็นสีอ่อนๆแต่งแต้มไปทั่ว ใบหน้าสวยที่ยังอ้าปากพูดไม่ได้ขยับตัวก็ไม่ได้นอนหัวใจเต้นแรงกับสีหน้าของจิ้นหยางที่เขาได้เห็น มือหนายังไม่เลิกสำรวจเชือกรัดกางเกงสีแดงถูกกระตุกออก ชุนหวงใจหายจิ้นหยางค่อยๆดึงลงไปช้าๆเปิดโชว์ตรงกลางที่ยังขาวสะอาดตามีกลุ่มสีดำอ่อนๆเรียงตัวสวยงามเพราะมิเคยถูกใช้งานกับผู้อื่น ย