จบคาบมากองกันที่โต๊ะครูได้เลย ณัชชาเดี๋ยวไปพบอาจารย์รัชนี

พร้อมมองด้วยสายตาชื่นชมเปิดเผย พวกผู้ชายเก

คนได้คะแนน

มือข้างหนึ่งจับไม้บนโต๊ะเคาะเบาๆ

อ่าน ดูณัชชาเป็นต

ที่อยู่ใกล้สุดส่งให้คนอื่นในชั้นเ

ตึกสูงลดหลั่นกันไปมาไม่เป็นระเบียบเท่าไรนัก มอง

นอีกทีว่าเธอคนนั้นสายตาสั้นสุดๆ เลยทำให้ปิดบังใบหน้าที่เขาคิดว่าน่ารักอยู่มากเหมือนกัน

้นตอของสายตาคู่ที่จับจ้องตนเองอยู่ ทางนั้นพยักหน้าเบาๆมาให้ ณัช

ียนเลยด้วยซ้ำ คนนั้นคือเพื่อนร่วมชั้นที่ใครๆก็รู้ว่าเป็นลูกชายจา

มก๊วนว่าให้ลงไปรอที่ด้านล่างก่อน กระซิบบอกเพื่อนคนหนึ่งให้จัดการ

ื่อนผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังตรงไ

าจารย์ขจีเ

่น’ ชะงักแล้วชี้มื

หรือ เรี

ังไง ไปเร็ว อยู

ออกจากห้องจนหมดแล้ว เดินไปย

มีอะไรในนั้นเลยนอกจากปากการาคาสูงลิบลงตรงโต๊ะว่างข้า

ำโด่งอี

องที่เขา ก่อนก้มหน้าลงขีดเขียนอะไรลงบนกระดาษ ค่

ระดาษแล้วถามพร

กลงกันไว้ไม่

ับมาพับเก็บใส่ถุงเครื่องเขียนที่เก่าแต่สะอาดของตนเองดังเดิม พร

เฉยเมยของอีกฝ่าย หัวใจ

หรือให้เอ

งินส

แว่นตวัดมองมา หัวใจก็กระตุกเต้นถี่ๆหนักๆขึ้นในทันที กลั้นยิ้ม

ตอน

ปล่าล่ะ ถ้าม

กระเป๋าส่งให้ นักเรียนเรียนดีมารยาทเด่นมองไปรอบๆด้วยแววตาไม่พอใจ

ต้องดูคนก่

ติดฉุนเล็กน้อย “กล

นั่นมากกว่า แล้วรับธนบัตรมานับ เห็นว่าครบถ้วนตามที่ตกลงไว้ จึงใส

เขาอยากคุยกับเธอมากกว่านี

ันมาหาทั้งตัว ถ

านฟิสิกส์ไป

่ทำเอ

ไม่

นังกับสาว

นตาเรียวหยี ถามก

บขึ้นตอนนั้น

ยังไม่ไ

..นะ เดี๋ยวให้อีก

?” เด็กเรี

่า “น้อยไปหรือไง งั

นๆแต่น้ำเสียงค่อน

เดียวเหมือน

อาไปทำเองเถอะ”

องมากเพราะอยากคุยกับคนพูดน้อยให้นานกว่านี้อีกหน่อย

าของไปให้

บอกอย่างแฟร์ๆ ไม่อยากเอาเปรียบเขา

สิ คิดราคาก็แพงต

กจากห้อง เด็กหนุ่มเรี

เดี

ก ก็ให้อึกอักเล็กน้อย บอก “เราว่า...เราเ

ดขัด ราวกับรู้มาตลอดว่าคนตรงหน้าพักอยู่ที่ใด ณัช

วเจอกันที่