นตา ครั้นจะเดินเข้าไปคุยก็มีแต่คนมองเธอด้วยสายตารั

งส่งสายตามองไปที่สนามข้างล่าง คิดเรื่องต่างๆ มากมายจนหัวหมุน นี่ขนาดมาแ

นจะเอื้อมหยิบรูปของมารดาขึ้นมา มอ

นเศร้าเอ่ยออกมา มือเรียวลูบไปตามภาพในกรอบ

กๆ ก

ก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงไปที่ประตูพร้อมเปิดออก สา

ยความไม่เต็มใจ เธอกำลังจะอ้าปากพูดขอบคุณเจ้าตัวก็เดินเชิดจากไปเสียแล้ว หญิงสาวส

ละแมนที่กำลังแขวะกันอยู่หน้าบันไดด้าน

ยแก้วดังขึ้นพร้อมยกมือขึ้นเท้าเอว สาย

กล้แกเลยนางสายแก้ว!” เสียงพูดติดตลกของแมนดังขึ้นก่อนจะรีบวิ่งหนีโดยเร็วมากท

กับอาหารหลายอย่างที่ถูกเรียงรายเอาไว้ พาขวัญเดินเข้าไปข้างในห้องทานอาหาร หญิงสาวมองจิรัฎฐ์

ขวัญพยักหน้ารับพลางชำเลืองสายต

บคุณ

อมหลวงณรงค์ฤทธิ์เอ่ยถามขึ้นในขณะที

าเธอไม่อยากที่จะอยู่บ้านหลังนี้มากเท่าไหร่

วแต่ห

ไม่ชอบใจ แต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดออกไป ได้เพี

ขาของลุงคนเก่าลาออกไป” หม่อมหลวงณรงค

ป็นแค่พนักงานใหม่ที่ยังมีประสบการณ์ไม่มาก ถ้าทำงานแบบนั้นเลยคนในบร

็ได้นะครับ คุณพ่อ” จิรัฎฐ์พูดด้วยน้ำเสี

ลางเอื้อมมือหยิบช้อนที่วางอยู่บนจานขึ้นมาตักอาหารเข้าป

ของเขาจะให้ไปทำงานในตำแหน่งเลขายิ่งโมโหและเกลียดเข้าไปใหญ่

่อมหลวงณรงค์ฤทธิ์นั้นอยากจะคุยเรื่องรายละเอียดการทำงานที่บริษัทก

สาวเจ้าของร่างเล็กนั่งอยู่ที่ปลายเตียง สาย

ินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่รู้ว่าชายหนุ่มนั้นได้

มุมปากก่อนจะเดินมานั่งที่ปลายเตียงของหญิงสาว เสียงสายน้ำดังเข

ขาวที่ปิดบังเรือนร่างงามไว้ สองเท้าก้าวยาวตรงมาพร้อมกับต้

งหน้าด้วยความตกใจ พลางก้าวถอยหลังออกห่าง เ

งเดินเข้ามาหาพาขวัญ สายตาคมสำรวจหญิงสาวตรงห

อง แต่สำหรับจิรัฎฐ์แล้วคำพูดของหญิงสาวไม่มีความหมายกับเขาเสียด

ัวเห

จะร้องเถียงออกมาจริงๆ ถ

อกจากห้องฉั

้วยน้ำเสียงส

องบ้าน ทำไมต้

เสียงเรียบนิ่งพร้อม

ลำบาก ใบหน้าเริ่มผ่าวร้อน ไม่รู้ว่าโกรธหรืออายกันแน่ จิรัฎฐ์ไม่พูดต่อปากก

้ำเหมือนจะเตรียมวิ่งเข้าไป แต่ดู

จะตามไม่ทัน” โดนดักจนพาขวัญต้องจ้องตาค

ต้องเอ่ยถามชายหนุ่ม ไม่อย่างงั้

ากบ้านหล

เมื่อน้ำเสียงของเขาดูเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ ดว

? ทำไมคุณถึงต

ไม่รู้อี

กับก้าวเข้ามายืน

เธอก็พอจะรู้ว่าเรื่องอะไร แต่เธอก็ยังไม่เข้า

มากระซิบที่ข้างใบหูของหญิงสาว “เพราะว่

ณหมายถึงเ

้ดีว่าเรื่องอะไร คุ

นัยน์ตาคมวาวโรจน์จ้องมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายจนสับสนแม้ว่าหญ

ยขึ้นพลางใช้มือดันเขาออกห่าง อีก

ินใช่ไหม เธอถึงยอม

ถึงกับต้องสะดุ้งตกใจ ดวงตากลมส

ใจผิดนะคะ” เธอ

ีวิตเพราะว่าพ่อผมจะให้คุณย้ายเข้ามาอยู่ในบ้า

ุณลุงกับฉันไม่ได้มีอะไรเกินเลยกันค

ั้นให้คุณขนาดนั้นหรือไง! เป็นแค่นิสิตที่เพ

ดวงตากลมสีน้ำตาเริ่มเอ่อคลอด้วยน้ำตา

ล่อยฉันก่อนได

้องอ้อนวอ

กทั้งเป็น!” มือแกร่งบีบเข้าที่ต้นแขนอย่างแรง

งไม่ได้หาท

่ยอมที่จะออกไปจา